Luikse hockeyspelers in hun blootje voor het goede doel

Om de twee jaar gaan Luikse hockeyspelers uit de kleren voor een kalender ten voordele van een goed doel. In september trok de ploeg naar Amsterdam om de foto’s voor de editie van 2020 te maken.

Goodbye brandweerlui en rugbyspelers. Dit jaar kiezen we voor de kalender van het Luikse hockeyteam. Daarin poseren ze poedelnaakt voor het goede doel. De achtste keer al.

Geen geschminkte of gefotoshopte modellen. Geen studio met de beste lichtinval. Nee, hoor. Het team trekt erop uit en laat zich puur natuur fotgraferen. Wat er wel op het menu staat: het torso van een drukker, de billen van een ingenieur en de buikspieren van de krantenverkoper.

‘Het was een woensdagavond in 2005 toen we na een training begonnen te dromen van een naaktkalender. En het was diezelfde avond, weliswaar met behulp van wat alcohol, dat we poseerden in de kleedkamers en op het veld’, steekt Thierry Grandjean (alias Tchigi) van wal.

Enkele weken later werd de eerste kalender gedrukt. De eerste editie telde 250 exemplaren. Vandaag is het initiatief uitgegroeid tot een oplage van 1.500 stuks. ‘Het doel blijft liefdadigheid. We wilden nooit geld inzamelen om zelf een mooie nieuwe uitrusting te kunnen kopen. Het was een knettergek idee, maar wel voor de goede zaak’, verduidelijkt Baudouin Schuermans, het organisatorisch brein van de ploeg.

Een verhaal van vriendschap en solidariteit

Na de Old Club in 2005, Luik in 2007, Parijs in 2009, Londen in 2011, heel België in 2013, Rome in 2015 en Berlijn in 2017 poseerden de ploegmaats in september van dit jaar voor de lens van een bevriend fotograaf in Amsterdam. Deze keer wordt de traditionele kalender verkocht ten voordele van de Association liégeoise pour le Rwanda.

‘Dat is het project van een vriendin die in 1994 Rwanda ontvluchtte door de Tutsi-genocide’, zegt Tchig. ‘De opbrengst wordt geïnvesteerd in schoolmateriaal voor een school in Butare. We kiezen trouwens altijd voor goede doelen waarbij mensen betrokken zijn die we kennen. We sturen nooit zomaar geld op. We willen echt wel zeker zijn dat het goed terecht komt.’

Baudouin: ‘Een aantal jaar geleden hebben we de boring van een waterput en de oprichting van een medisch centrum gefinancierd in Mali, bouwwerken die mijn oom, een geëngageerde vrijwilliger, ons heeft voorgesteld.’

Adrenaline is de enige doping die de Luikse hockeyspelers de voorbije 14 jaar gebruikten. Toch zijn ze niet allemaal gelijk wanneer het op hun naaktheid aankomt. De wiskundeleraar kan zich omwille van deontologische redenen niet zomaar de kleren van het lijf trekken, maar zou voor geen geld ter wereld deze citytrip met zijn vrienden willen missen. De jurist van de bende hield er dan weer van om kunstgrepen toe te passen zodat zijn collega’s hem zeker niet zouden herkennen. ‘De ene is al wat preutser dan de andere’, zegt Baudouin. ‘Maar de schaamte maakt uiteindelijk altijd plaats voor collectieve geestdrift.’

Paparazzo, een proces en de cel

Aan pikante verhalen is er natuurlijk geen gebrek. Nadat ze in 2011 op het beroemde Abbey Road-zebrapad in Londen verrast werden door een paparazzo (‘Mijn leven was toen echt geslaagd’, grapt Tchigi), kwamen de hockeyspelers in het Franse pulpblad Guts terecht. Hun fotoshoots doen overal in Europa de gemoederen hoog oplaaien.

In 2013 stuitten ze echter Benoît Lutgen (cdH) tegen de borst. De burgemeester van Bastenaken zag hun foto bij de Sherman-tank in zijn stad als een aanval op de zogenaamde herinneringsplicht. Hij dreigde ermee de spelers een proces aan te doen. De zaak werd gelukkig zonder verder gevolg geklasseerd.

En in 2015 werd het écht spannend. De Luikenaars werden gearresteerd door de Romeinse carabinieri en met hun fiets tot aan het politiebureau geëscorteerd. Daar werden ze acht uur lang vastgehouden. ‘We waren nog maar net aangekomen in Rome. In plaats van die eerste uren te gebruiken voor de verkenning van de monumenten en het oefenen van de poses, deinden we mee op een golf van overmoedigheid. Op klaarlichte dag hebben we ons uitgekleed vóór het Colosseum’, zegt Baudouin.

‘In het politiebureau hebben we de geheugenkaart met de compromitterende foto stiekem aan elkaar doorgegeven. Ik zag hem al op koffiemokken en t-shirts … Ik was er zo fier op dat ik de kaart nog liever had ingeslikt dan dat de politieagenten ze in handen zouden krijgen’, lacht Tchigi.

Het team werd uiteindelijk één voor één vrijgelaten. Ook de shoot voor de kalender kon doorgaan, zelfs in de kantoren van het politiebureau. En al die tijd bleven de spelers trouw aan hun motto: ‘Bij een tegenslag laten we de schouders niet hangen, maar de broek zakken!’

Een zinvol cadeau

Hun volgende uitdaging? ‘Over twee jaar lijkt een bestemming in Zuid-Europa, zoals Lissabon of Porto, wel wat. En voor het twintigjarig bestaan gaan we voor een best of van 24 maanden. Daarna stoppen we ermee’, zegt Baudouin zonder al te veel overtuiging. Tchigi: ‘Nee, we zullen nooit stoppen!’ En gelijk heeft hij. Deze liefdadigheidskalender is vleesgeworden vrolijkheid.