Online gepoch met een ongezonde werkbalans is bon ton geworden. Hashtags als #NeverNotWorking bouwen daar ijverig aan mee. Wat zegt zoiets over de samenleving waarin we leven?
‘Waarom pochen we op sociale media zo graag met een ongezond werkritme?’
‘Ik ben doodop, maar wie zijn doelen wil bereiken, moet daar iets voor opofferen.’ Wie op sociale media op zoek gaat naar de hashtag #NeverNotWorking stuit op heel wat zorgwekkende boodschappen en motiverende quotes.
#NeverNotWorking wordt door ambitieuze jongeren gebruikt om hun successen te delen of om elkaar aan te moedigen om door te zetten ondanks weerstand en zelftwijfel. Maar wat op het eerste gezicht een positieve en omarmende beweging lijkt, is dat plots niet meer wanneer je dieper op het fenomeen inzoomt. Want hoe wenselijk is het écht om voortdurend met je werk bezig te zijn?
Toch zegt het feit dat #NeverNotWorking al zo’n lange tijd gebruikt wordt op allerhande sociale media veel over de tijdsgeest waarin we leven. We teren op inspirerende verhalen die ons beloven dat, als we maar hard genoeg werken, zowat alles mogelijk is. Dat we onze allergrootste dromen kunnen najagen als we nog enkele uren langer onze laptop opengeklapt houden. Dat het iets nobels is om een afspraak met vrienden af te zeggen om thuis met een deadline af te rekenen.
Wat op het eerste gezicht een positieve beweging lijkt, is dat plots niet meer wanneer je dieper op het fenomeen inzoomt. Want hoe wenselijk is het écht om voortdurend met je werk bezig te zijn?
Hoewel het gemakkelijk zou zijn om dit gedrag simpelweg te veroordelen en het af te schrijven als zinloos gepoch, schuilt er allicht meer achter. In een samenleving waarin middelmatigheid vaak veroordeeld wordt, proberen we allemaal uit te blinken in iets.
We kunnen streven naar perfectie door simpelweg meer, langer en harder te werken dan collega’s. De werkwijze mag dan niet altijd even effectief zijn, je kan er op zijn minst voor even de gedachte mee verjagen dat je beter tot je recht was gekomen in een loopbaan als dierenverzorger.
‘Sleep deprivation is your drug of choice’
‘You eat a coffee for lunch. You follow through on your follow through. Sleep deprivation is your drug of choice. You might be a doer.’ Deze slogan, vergezeld van een foto van een vrouw die met een vermoeide blik in de camera tuurt, startte een ware hetze op sociale media. Freelancer-dienst Fiverr kleefde de reclamecampagne op muren in metrostations en bundelde zo perfect wat er vandaag schort aan ons beeld over werken.
Want Fiverr plukte deze slogan natuurlijk niet zomaar uit de lucht. Hij werd gevoed door wat de freelancer-generatie op sociale media aangeeft over hoe belangrijk ze werk vinden en hoe ver ze bereid zijn ervoor te gaan. Het is maar wanneer iemand het gedrag dat we vaak online tentoonspreiden als wenselijk afschildert, dat we beter begrijpen hoe fout en schadelijk het is.
Uiteraard is het pochen met overwerk geen nieuwe tendens. Ook vroeger liepen vrienden en collega’s te koop met overwerk en een gebrekkig slaappatroon. Maar dat het dwepen met een ongezonde work-life balance nu online ook welig kan tieren, maakt dat het voor mensen die werk en privé wel van elkaar willen scheiden moeilijker is geworden om eraan te ontsnappen.
De hashtag #NeverNotWorking wordt gebruikt om een ongezond werkritme als ‘cool’ en ‘glamoureus’ af te schilderen. Een onevenwicht tussen werk en leven wordt zo haast bewonderenswaardig.
Daar is een mea culpa op zijn plaats. Ook ik maakte mij al meermaals schuldig aan het tweeten over deadlines. Ook ik plaatste al een foto online waarop ik rond middernacht aangaf ‘nog maar drie deadlines te moeten halen’. Dat impliceerde niet noodzakelijk dat ik na het posten van die foto ook daadwerkelijk nog vele uren aan de slag was, maar het kwaad was dan al geschied.
Op sociale media het idee verspreiden dat voortdurend met je werk bezig zijn wenselijk is, werkt alleen maar onnodige schuldgevoelens in de hand.
Uiteraard mag iedereen zelf zijn work-life balance in elkaar knutselen. Het aantal uren werk dat als ‘zwaar’ aanvoelt, ligt immers voor iedereen anders. Maar op sociale media het idee verspreiden dat voortdurend met je werk bezig zijn oké is, en sterker, zelfs wenselijk, werkt alleen maar onnodige schuldgevoelens in de hand.
In een tijd waarin burn-out’s zo prominent aanwezig zijn en het risico erop wel door eenieder’s hoofd dwaalt, krijgt #NeverNotWorking plots een hele zure bijsmaak. We willen allemaal een job waarmee je op familiefeestjes welgemeende interesse opwekt en als het kan ook nog het gevoel dat we iets bijdragen aan het bedrijf waarvoor we dat labeur leveren.
We leggen onze vermoeide ogen vast op sociale media, niet zozeer omdat we dat zelf zo fantastisch vinden, wel omdat er in onze samenleving een enorme schaamte rust op middelmatigheid.
En dus leggen we onze vermoeide ogen vast op sociale media, delen we de momenten waarop we koffie verslinden om twaalf uur ‘s nachts of wanneer we als laatste de deur van ons kantoor achter ons sluiten.
Niet zozeer omdat we ons daar zelf zo fantastisch bij voelen, wel omdat er in onze samenleving op weinig zoveel schaamte rust als op middelmatigheid. Noem de hashtag dus vooral een schreeuw om aandacht. Er is in een wereld waarin we allemaal uitmuntend horen te zijn niets zo vreselijk als niet gezien te worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier