Onvertelde verhalen

De immersieve expo Untold Stories van de overleden modefotograaf Peter Lindbergh landt na een succesvolle Europese tournee in het Vanderborghtgebouw. Lindbergh lanceerde niet alleen de carrières van Kate Moss en Naomi Campbell, hij verhief modefotografie tot een kunstvorm. Trends Style sprak met zijn zoon Benjamin. “Zelf was hij niet echt modebewust”

Untold Stories cureerde Peter Lindbergh volledig zelf. Tussen zijn shoots door spendeerde hij de laatste twee jaar van zijn leven, tot aan zijn dood in 2019, aan de voorbereidingen van de expo, soms tot in de late uurtjes. “Overal waar hij naartoe reisde, nam hij zijn tas met documenten mee”, vertelt zijn zoon Benjamin Lindbergh aan Trends Style. “Of hij nu met vakantie was, op hotel of thuis, overal legde hij zijn foto’s op de grond om te zien hoe ze bij elkaar pasten. Hij liet ze thuis soms maanden liggen tot hij de juiste groep vond.”

No-nonsense filosofie

De foto’s van Peter Lindbergh zijn altijd authentiek, rauw, puur en van een buitenaardse schoonheid. Een echt geheim om telkens tot dat unieke magische moment te komen, was er volgens Lindbergh niet. Het gebeurde gewoon en hij gaf zich over aan de magie van het onverwachte. Net zoals de poëzie van het moment elke foto beheerst, zo ook is deze expo het resultaat van een reeks toevalstreffers en experimenten van de master himself. “Mocht hij vandaag opnieuw aan deze expo beginnen, dan zou die er helemaal anders uitzien. Dit is wat hij op dat moment in zijn leven wilde tonen, als curator van zijn eigen werk. Hij benadrukte daarbij dat het absoluut geen retrospectieve is. Dat was volgens hem enkel bedoeld voor overleden artiesten. Het is zijn bespiegeling van vier decennia fotografie, samengesmolten in 150 onuitgebrachte beelden.”

Wie meer tekst en uitleg verwacht bij de foto’s zal van een kale reis terugkomen. “Er valt niets uit te leggen. Elke bezoeker kan zijn eigen beeld vormen of verhaal bedenken bij de foto’s.” Het illustreert in elk geval de no-nonsense filosofie van de modefotograaf. “Voor mijn vader was het vooral belangrijk zichzelf te kunnen zijn en zich geen identiteit aan te meten door het kopen van dure accessoires of kleren. Hij vertelde ons voortdurend dat we niet moesten proberen iemand anders te zijn, want dat zou ons zuur opbreken. Echt modebewust is onze familie nooit geweest trouwens. Mijn vader droeg altijd zwarte T-shirts en ook ik heb gewoon een collectie witte en zwarte exemplaren, super makkelijk” (lacht).

Onmetelijke vrijheid

Peter Lindbergh zorgde altijd dat zijn modellen zich goed voelden, door op een uiterst joviale manier met hen om te gaan, maar ook gewoon door te zorgen voor een natuurlijke, losse sfeer op de set. “Als je in een stressvolle omgeving werkt, zullen de foto’s dat tonen. Hij probeerde altijd het positieve in te zien van een situatie en hij bracht zijn modellen in een vertrouwde omgeving om alle stress buiten te houden.”

Ook zijn drie zonen gaf hij het gevoel van een onmetelijke vrijheid. “Ons vertrouwen moest hij natuurlijk niet meer winnen en natuurlijk ging hij met ons op een even genereuze manier om. Je hebt ouders die hun kinderen graag in een bepaalde richting sturen en daar is niets mis mee, maar ons liet hij helemaal vrij. Hij wilde ons niet pushen om dokter, jurist of schilder te worden, laat staan in zijn voetsporen te treden. Welke richting we ook kozen, hij steunde ons altijd. En als we voelden dat we niet op het juiste spoor zaten, stimuleerde hij ons om iets anders te doen en onze tijd niet te verliezen.”

“Zelf werkte ik na mijn schooltijd gedurende twee jaar als assistent voor mijn vader, vooral omdat ik wilde reizen. Het was superfijn, maar na twee jaar vertelde hij: ‘Allemaal goed en wel, maar als je geen fotograaf wilt worden, is het tijdverlies en kun je beter een andere baan zoeken.’ Ik werkte vervolgens een tijdje voor een productiehuis, maar werd tijdens de financiële crisis van 2008 ontslagen. Om toch iets omhanden te hebben tijdens de zoektocht naar een nieuwe baan, belandde ik opnieuw in het kantoor van mijn vader waar ik zijn archieven beheerde. Het beviel me zo goed, dat ik uiteindelijk ben gebleven en tien jaar met hem heb samengewerkt – van het organiseren van tentoonstellingen, het uitgeven van boeken, tot het leiden van de studio als Studio Director. En ik doe het nog altijd graag. Het vervelende administratieve werk is natuurlijk minder fijn, maar dat is is part of the job.”

Twee broers van Benjamin zijn fervente fotografen, maar achter de camera zal je hem niet meteen vinden. “Ik ben een beetje de vreemde eend in de bijt, maar toch word ik elke dag omringd door het werk van mijn vader. Deze tentoonstelling roept trouwens ook jeugdherinneringen op. Ik herinner me bijvoorbeeld hoe eenvoudig het er allemaal toe ging. Dat we met z’n allen soms met een bus naar een locatie reden, op het strand aten en bijna als een zigeunerfamilie leefden. De goede sfeer op de set zal me altijd bijblijven. Mijn vader had zo’n kleine boombox en de modellen mochten zelf hun favoriete muziek draaien. Dat was enorm cool.”