Les photos de Mahaux

Van doodgewone mensen in de straten van New York over een olifant uit het museum van Tervuren tot vedetten en koninklijke families: de Belgische fotografe Régine Mahaux houdt van extremen. Onlangs bracht ze een resem ondernemers voor de lens voor de Love-campagne van Belfius. “Ik probeer mijn ‘modellen’ in hun authenticiteit te laten.”

Hoe is de samenwerking met Belfius tot stand gekomen?

REGINE MAHAUX. “Na een bezoek aan de prachtige kunstcollectie van Belfius – op dit moment loopt trouwens de mooie tentoonstelling ‘Art Beats’ – kwam ik in contact met Mieke Debeerst en groeide het idee om samen te werken. Eerst mocht ik portretten maken van het management. Nadien wilde Belfius zijn klanten/ondernemers in de kijker zitten om aan te tonen hoezeer ze hen en hun ondernemerschap apprecieert. Ze zijn heel belangrijk voor de economie en het zakenleven in België. Met de Love-campagne gingen we voor paginagrote portretten van die zakenmensen in alle kranten, waarin ze ook hun bedrijf voorstellen. De visibiliteit voor Belfius was heel groot en ook de ondernemers waren heel blij met het resultaat.”

U bent gewend om celebrities voor de lens te hebben. Was er in dit geval een andere aanpak nodig?

MAHAUX. “Nee, niet echt. Ik probeer altijd de persoonlijkheid van iemand te capteren, hen hem of haar in zijn authenticiteit te laten. Wat drijft hen? Wat zijn hun passies? En dat was in dit geval niet anders. We lieten hen allemaal een halve dag naar mijn studio in Ukkel komen, geïsoleerd, zonder de stress van hun dagelijkse professionele leven. Op basis van de foto’s die ze voordien opgestuurd hadden, hadden mijn team en ik al een grondige voorbereiding gemaakt. Hier werden ze dan eerst gestyled. Soms met hun outfit, soms in een totaal andere look, bril, kapsel… Dat was niet altijd vanzelfsprekend maar ik zou geen goede fotograaf zijn als ik hen niet wat buiten hun comfortzone kan trekken. Maar de essentie was toch dat ze altijd zichzelf konden blijven en zich er goed bij konden voelen. En daarin zijn we op een dubbelzinnige manier in geslaagd: sommige herkenden zichzelf niet op de foto, of werden niet herkend door hun partner. Maar ze waren allemaal blij met het artistieke portret en waren gecharmeerd om zichzelf te zien door de ogen van een kunstenaar. Het was een geweldige ervaring voor alle partijen.”

Niet uw eerste, want hoe belandt een Belgische fotografe uit Luik eigenlijk in de huiskamers van vedetten als Hilary Swank of Marianne Faithfull?

MAHAUX. “Ik wou eigenlijk tekenen en schilderen, maar al vlug bleek dat ik daar absoluut geen talent voor had. Mijn vader is fotograaf net zoals mijn twee broers, en net als hen ontdekte ik dat ik me echt kan uitdrukken op die manier. De eerste jaren van mijn carrière werkte ik vooral in België. Ik hou van dit land, van Luik, waar ik nu vlakbij op het platteland woon, van Brussel, van Vlaanderen… Ik ben gezegend dat ik in dit land kan wonen en ben hier echt geworteld. Maar wat mijn werk betrof, wou ik toch wat verder kijken. En toen, omstreeks 1992, ontmoette ik Jonathan Klein, medestichter van het fotoagentschap Getty, nu wereldwijd marktleider, die hield van mijn Belgische portretten zoals die van de actrice Emilie Duquenne. Hij gaf me mijn eerste budget om een promotiefilm te maken. Die film, een doofstomme film voor het oordoppenmerk Boule Quies, deed het heel goed en werd genomineerd in Cannes voor de Lions d’or. Het was het begin van onze vriendschap.”

Eén van die andere opvallende en baanbrekende projecten waarvoor u met Jonathan Klein in zee ging, was het ‘Charity’ project. MAHAUX. “Jonathan Klein houdt zich veel met liefdadigheid bezig. Ik was meteen begeesterd door de speech die hij gaf bij de overhandiging door Angelina Jolie van de prijs aan Getty voor het beursgenoteerd bedrijf in de VS dat het meeste aan liefdadigheid deed. Hij had het, onder andere, over de kracht van het beeld. Ik ben niet echt het type om soep te gaan uitdelen aan een kerk, maar ik stelde hem voor om iets rond beeld te doen. Na wat brainstormen kwamen we op het idee om celebrities en hun pasgeborenen te fotograferen, voor de paparazzi dat konden doen. We hebben eerst de markt getest met Brooke Shields die zwanger was van haar tweede kind. Maar de grote magazines waar we op mikten, zoals Vanity Fair, People Magazine of US in de Verenigde Staten, of Paris Match of Point de Vue in Frankrijk, reageerden eerder sceptisch. Brooke Shields had niet echt meer veel gerealiseerd buiten het publiceren van een boek over haar postnatale depressie na de geboorte van haar eerste. Het was ook kwestie van de foto’s zo snel mogelijk en tegelijkertijd wereldwijd te verdelen en te verkopen aan wie het hoogste bedrag in een enveloppe stopte. Ondanks die twijfelende houding van de grote spelers, gingen we er toch voor en de foto’s van Brooke Shields werden meteen verkocht voor een astronomisch bedrag. Al het geld ging naar liefdadigheid, ook ik verdiende er niets aan. Nadien volgden nog Eva Herzigova en vele andere. Nu zou dit niet meer mogelijk zijn, de magazines hebben dat budget niet meer en vedetten posten zelf op Instagram. Maar toen was het hek van de dam. Ik kon in de Verenigde Staten geen auto meer huren of een hotelkamer boeken onder mijn naam. De paparazzi lagen voortdurend op de loer, sommige verkleed als dakwerker in de buurt van het ziekenhuis waar een of andere celebrity zou gaan bevallen.”

U maakt portretten van vedetten, architectuurfoto’s, promotiefilms, … u hebt een heel diverse portfolio.

MAHAUX. “Ja, en dat maakt het zo interessant. Ik vind het heel fijn om op bezoek te gaan bij actrices of artiesten en met hen in een soort van symbiose te gaan, net zoals ik dat deed met de ondernemers van Belfius. Dat was ook de manier van werken van de Amerikaanse fotograaf Norman Parkinson die voor een mode-fotoshoot ging lunchen met het model in kwestie om haar beter te begrijpen. Ik herinner me mijn fotoshoot met de Amerikaanse actrice Susan Sarandon bij haar thuis. Ze ontving me ‘s morgens blootvoets in haar keuken, en begon papaya te snijden opdat ik goed zou ontbijten. Ze was zo cool, genereus, en zat vooral goed in haar vel. Nog zo’n opmerkelijke ontmoeting was die met Marianne Faithfull, een echte dame én een echte legende.

“Ik zou ook graag meer royals doen omdat ik vind dat ze zo slecht gefotografeerd worden. Buiten de onlangs overleden Britse queen Elisabeth die met James Bond de lucht in ging, gebeurt er niets spannends op dat vlak. Misschien ben ik wat oldskool, maar ze worden gefotografeerd als eender wie maar dat zijn ze niet. Maar ik hou van extremen. Evengoed ga ik dwalen in de straten van de Verenigde Staten. Ik hou van wat het leven me biedt, zoals het zich aandient. Ik hou niet van grijs, ik wil het bont en kleurrijk. En Amerika is wat dat betreft ideaal, want daar durven de mensen meer. Ik wandel er rond en ik capteer. Ik laat alles op me afkomen en moet niets creëren, zoals dat bij de andere opdrachten wel het geval is. Wat ik momenteel graag fotografeer, zijn familieportretten en musea. Voor de heropening van het vernieuwde Koninklijke Museum voor Midden-Afrika in Tervuren heb ik een gigantische olifant gefotografeerd. Na zijn doortocht langs Art Miami, Art Basel en een gigantische exposure over 39 verdiepingen op Time Square in New York, is hij volgend jaar weer te zien in een fototentoonstelling naar aanleiding van het 125-jarig bestaan van het museum. De cirkel is rond.”