Callcenters zijn geen obscure bedrijfjes die hun personeel slecht betalen, een slechte dienstverlening hebben en steevast lagelonenlanden opzoeken. Dat blijkt uit een enquête bij de callcenters zelf.
Het Contact Center Benckmark Report voor 2009 ontkracht nogal wat clichés die bij de bevolking leven. Veel burgers ergeren zich aan de lange wachttijden vooraleer ze een iemand aan de lijn krijgen (als dat al lukt) en van de arbeidsomstandigheden in de sector hebben ze ook al geen hoge pet op. Zo zijn werknemers van callcenters volgens de goegemeente vaak laaggeschoolden die voor een uiterst karig loon aan de slag zijn in louche bedrijfjes.
Bedrijfjes die bij de eerste de beste gelegenheid naar verre oorden trekken om er met veel goedkopere arbeidskrachten te werken.
Uit het onderzoek blijkt dat 89 procent van de spelers op de markt niet van plan is om te verhuizen. Met de dienstverlening valt het ook nog mee. Callcenters streven ernaar 83 procent van de inkomende oproepen binnen de 30 seconden te beantwoorden. Die doelstelling wordt in meer dan vier op de vijf gevallen gehaald. Het onderzoek toont aan dat de verhalen van bellers die minutenlang aan de lijn hangen eerder uitzondering zijn.
Het onderzoek gaat ook dieper in op de loon- en arbeidsvoorwaarden in de sector. Het verhaal van callcentermedewerkers die tegen een minimumloon werken, klopt niet. Het gemiddelde loon van een medewerker bedraagt 1800 euro bruto en de bedrijven vallen in België onder het grote aanvullend paritair comité voor bedienden. Werknemers krijgen een loon volgens de gangbare barema’s. Variabele beloning en bonussen komen amper voor, maar bijna alle medewerkers hebben recht op maaltijdcheques. Een interessante vaststelling van het onderzoek is dat 43 procent van de werknemers van contactcenters via een uitzendbedrijf wordt aangeworven. Veel nieuwkomers op de arbeidsmarkt komen eerst bij een contactcenter terecht. Het gaat hier duidelijk om instapjobs.
