‘In nood leert men zijn bank kennen’

Het minste dat je van intensief beheer bij de banken kunt zeggen, is dat die afdeling een dubbele agenda heeft. Dat zegt bankenspecialist Patrick Claerhout.

Weinig kmo’s kennen het bestaan van het intensief beheer bij hun bankier. Dat is logisch. Pas als het slecht gaat, komen de accountmanagers van die afdeling op de proppen. Zij moeten noodlijdende bedrijven helpen en begeleiden, luidt de officiële versie. Nochtans gaat de overheveling naar intensief beheer zowat altijd gepaard met een forse verhoging van de rente op de uitstaande schuld. Worden bedrijven met financiële problemen zo niet dieper de put ingeduwd?

Dat de banken sneller ingrijpen om hun kredietportefeuille gezond te houden, is een goede ontwikkeling. Als slechte kredietdossiers worden doorgefinancierd, krijg je zombiebanken die hun probleemkredieten jaren meeslepen en niet in staat zijn nieuwe kredieten toe te kennen. Dan is het beter slechte dossiers snel te liquideren. Maar als intensief beheer betekent dat bedrijven worden uitgeperst opdat de bank het maximum uit een kredietdossier kan recupereren, is er sprake van wanpraktijken. De situatie is in ons land gelukkig nog niet zo erg als in Nederland of Groot-Brittannië. Maar ze stemt wel tot nadenken.

Het minste dat je van intensief beheer kunt zeggen, is dat die afdeling een dubbele agenda heeft. Enerzijds wil de bank de klant behouden en ijvert ze voor de continuïteit van het bedrijf. Anderzijds moet ze oog hebben voor de kredietrisico’s en zo veel mogelijk de rechten van de bank doen gelden. Het lijdt weinig twijfel dat, als de afweging moet worden gemaakt, het belang van de bank voor dat van de klant komt.

Het kan dat ondernemers zich te ver wagen of zich te diep in de schulden steken. Sommigen hebben er ongetwijfeld baat bij dat ze voor de spiegel worden geduwd. Maar geen enkele bedrijfsleider wint erbij als zijn bankier hem jaren aan het lijntje houdt en intussen zo veel mogelijk waarde verzilvert. Dat staat haaks op de maatschappelijke rol van kredietinstellingen, waar zo veel topbankiers de mond van vol hebben.