In De Tijdreiziger blikt Hans Bourlon, CEO van Studio 100, met veel fantasie enkele decennia vooruit. Deze week: hoogtechnologische contactlenzen nemen de plaats in van de smartphone.
Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik loop door de stad voorbij oude historische gebouwen en zie hoe ze er ooit in hun volle glorie hebben uitgezien. Dankzij mijn nieuwe, hoogtechnologische contactlenzen. Op het eerste gezicht verschillen die niet van gewone contactlenzen. Maar zodra je ze in doet, gaat een wereld open. Ze laten werkelijkheid en fantasie één worden. Ik kan op verzoek middeleeuwers door de straten zien lopen of oude galjoenen op de stroom zien varen. Zeg nu eerlijk… Kan een tijdreiziger zich meer wensen?
In het museum lijkt het of een gids met me meeloopt die bij elk kunstwerk een leuke anekdote kent. En voor de romantici, ‘s nachts krijg je uitleg over de sterren aan het uitspansel. Met de verrijkte realiteit lijkt het zelfs alsof je ertussen vliegt.
Het is putje winter. Maar op mijn verzoek is het plots zomer. De bloemen bloeien, bijtjes zoemen. Vlinders fladderen rond. Erg idyllisch op een koude winterdag. En als ik wil, kom ik alles te weten over de bomen, de vogels en de bloemen rondom mij. Net een sprookjeswereld.
En als ik naar de mensen kijk die voorbijkomen, zie ik door gezichtsherkenning meteen hun naam, wie ze zijn en wat ze in hun leven doen. Wonderlijk. En als iemand mij aanspreekt in een andere taal, zie ik meteen de vertaling in ondertiteling.
Die lenzen kunnen zoveel meer dan een smartphone vroeger. E-mails noemt men daarom nu eye-mails. Als politici een speech geven, zien ze de tekst door hun lenzen. Voetballers krijgen in volle actie visuele suggesties van waar de bal het best belandt. En atleten zien de man die het wereldrecord liep voor zich uit lopen. Psychologisch is dat een belangrijk voordeel.
Maar er is, vanzelfsprekend, ook misbruik. In scholen en aan universiteiten wordt massaal gespiekt met de nieuwe lenzen. En ook in televisiequizzen is bedrog vastgesteld. Maar er is sprake van nog meer malversaties.
Zo hoorde ik dat… Ik kijk om. Tiens, achtervolgt die dame mij? Zojuist liep ze nog naast mij op straat. Maar ook in het park was ze altijd in mijn buurt. En in het museum stonden we samen in de lift. Ik stop en kijk haar aan. Ze is een knappe dame, rondborstig, met een brede glimlach. Ze heeft hagelwitte tanden. Ik probeer met de gezichtsherkenning meer over haar te weten te komen, maar haar privacyvergrendeling is geactiveerd. Dus spreek ik haar aan.
Ze is erg vriendelijk. Ze vraagt me of ik mee wil gaan naar een hotelkamer. Ze wil me daar een zakelijk voorstel doen. Iets waar ik veel geld mee kan verdienen. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en gedwee volg ik haar door de lobby. In de lift glimlacht ze mysterieus. Ik ben heel benieuwd.
“Mijn volgers hebben je gekozen terwijl je door de stad liep”, zegt ze, terwijl ze verleidelijk lacht. “Draag je contactlenzen?” vraagt ze, terwijl ze op het bed zit. Ik knik. “Wil je ze uitnemen en die van mij in je ogen doen? Dan zal ik uitleggen wat ik bedoel.” Meteen neemt ze haar lenzen uit, ontsmet ze en steekt ze mij toe. Niet begrijpend breng ik ze in mijn ogen aan.
“Welk cijfer zie je onderaan links ?” vraagt zij. “125.889”, zeg ik. “Dat is het aantal volgers dat nu is ingelogd en meekijkt. Ze wachten allemaal tot het spektakel begint.” Intussen begint zij zich uit te kleden. In een mum van tijd stijgt het cijfer tot 200.000. “Welk spektakel?” vraag ik verbaasd. “Een stomende seksscène”, zegt ze glimlachend.
“Jij bedrijft met mij de liefde en zij kijken mee. Dat is de essentie van mijn persoonlijke onlinepornokanaal. En… je ontvangt de helft van de opbrengst van het geld dat mijn volgers hebben ingelegd.”
Intussen begint het cijfer onderaan langzaam te dalen. “Je moet nu beslissen”, zegt ze. “Het geduld van mijn volgers is niet oneindig. Maak je geen zorgen. Jij zult niet te zien zijn. Enkel ik. Zij zien alles door jouw ogen.” Ze is nu helemaal naakt. “Nee”, stamel ik. “Daar is geen sprake van.” “Je krijgt drie vierde van de opbrengst”, probeert ze. Ze kijkt me indringend aan. Ik neem haar lenzen uit, gooi ze op het bed en vlucht het hotel uit.
Buiten besef ik dat ik mijn gloednieuwe lenzen heb achtergelaten. Maar op de een of andere manier vind ik dat niet eens erg.
