‘Arco-dossier kent enkel verliezers’

In de strijd om de titel van Vlaamse volkspartij is de redding van Vlaamse spaarcenten blijkbaar geen prioriteit. Dat zegt Trends-redacteur Patrick Claerhout.

Voor de tweede keer dit jaar heeft de staatsbank Belfius het venster om naar de beurs te trekken gemist. In veel kranten wordt verwezen naar de ‘nefaste’ politieke koppeling die CD&V maakte: geen beursgang voor Belfius zonder compensatieregeling voor de Arco-coöperanten. Los van het politieke cliëntelisme dat daarvan aan de oorsprong ligt en los van de bokkensprongen die Kris Peeters in dit dossier maakt, is die koppeling financieel-economisch te verantwoorden.

Als Belfius internationale investeerders wil overtuigen veel geld voor zijn aandelen te betalen, moet het Arco-dossier geregeld zijn. Daarom is een oplossing ook in het belang van elke belastingbetaler.

Bovendien wordt de Arco-coöperanten al jaren beloofd dat een deel van hun verliezen vergoed zal worden. Omdat de staat weet dat hij Arco in 2008 bijna verplicht heeft om, als enige private aandeelhouder, een kapitaalverhoging bij Dexia te volgen, en daarna de coöperanten gesust heeft met een garantieregeling.

Maar de politieke wil om een oplossing te vinden, ontbreekt. In de strijd om de titel van Vlaamse volkspartij is de redding van Vlaamse spaarcenten blijkbaar geen prioriteit. Schade berokken aan een andere partij loont meer. Een falen op de kap van de kleine Vlaming, die te naïef naar zijn bankier en zijn politici geluisterd heeft.

Ook de bank mag zich de stilstand in het dossier aanrekenen. Zeggen dat ze niet aansprakelijk kan worden gesteld voor misleidende verkoop omdat de omstandigheden en de consumentenregels twintig jaar geleden anders waren, klinkt niet erg overtuigend.

En zo dreigt het Arco-dossier afgesloten te worden met alleen maar verliezers. De politici die nog aan geloofwaardigheid inboeten, de bankiers die naast de trofee van de beursgang grijpen, en de klanten die achterblijven met de gebakken peren.