In weinig landen is het coronavirus zo dodelijk als in België. Geregeld wordt dan als verklaring verwezen naar de versnippering van ons zorgsysteem. Maar herfederaliseren of regionaliseren kan nooit losstaan van de krakende ziekenhuisfinanciering.
Nu vullen de ziekenhuizen hun ontoereikende basisfinanciering aan met afhoudingen op de honoraria van artsen. De coronacrisis maakt pijnlijk duidelijk dat dat systeem niet houdbaar is. Door het uitstel van de niet-dringende zorg vallen de inkomsten uit die afhoudingen fors terug. Het Riziv heeft budget uitgetrokken om te vermijden dat de ziekenhuizen betalingsproblemen krijgen.
Zelfs zonder de pandemie was de financiële toestand van de sector precair. Het wekt dan ook weinig verwondering dat acht op de tien ziekenhuisdirecties in een enquête van Trends, Knack en de Artsenkrant pleiten voor een herziening van de financiering.
Het percentage dat artsen afstaan aan het ziekenhuis, ligt niet vast in regelgeving. Er zijn bijgevolg verschillen, die een element zijn in de competitie tussen ziekenhuizen om specialisten aan te trekken. Die situatie werkt soms overconsumptie in de hand. Iedereen beseft dat het financieringsmechanisme minder zou moeten steunen op de prestatiehonoraria van artsen en meer op forfaits. Tot op heden waren artsen daar niet enthousiast over, omdat ze dan inkomsten dreigen te verliezen. Maar het aantal specialisten dat wil praten over een vast salaris als vervanging van de vergoeding per prestatie, zou fors kunnen stijgen, nu sommigen door de coronacrisis nauwelijks prestaties kunnen aanrekenen. De directies lijken klaar voor dat gesprek.
De coronacrisis maakt pijnlijk duidelijk dat het financieringssysteem van ziekenhuizen niet houdbaar is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier