Yankee Go Home (The Sequel)

De betogers in Berlijn stroomden van oost naar west door de Brandenburger Tor. Tot 1989 waren zij gestoten op de buitenmuur van de gevangenis die DDR heette. Wachthokken, prikkeldraad, schepers en schietgrage vopo’s martelden tot voor dertien jaar Oost-Duitsland. Wie de betoging van het weekeinde behaaglijk wilde volgen, dronk cappuccino in Starbucks aan Pariser Platz, het DDR-plein aan de oude stadspoort. Naast die Starbucks en eveneens langs de ex-stalinistische zijde van Berlijn wappert de tricolore aan de Franse ambassade.

Dien je slaafs Amerika te volgen in zijn strijd tegen het terrorisme? Neen. Wel gebiedt de eerlijkheid om de geschiedenis te kennen. Zonder Amerikaanse militaire macht in Europa en de wereld, zonder Amerikaanse kernwapens in Europa en de wereld, zonder Amerikaanse regeringen die van zich afbeten in Europa en de wereld waren de Muur en het IJzeren Gordijn vandaag niet gevallen, kon de Franse ambassadeur in Berlijn zijn wagen niet laten voorrijden in ex-Oost-Berlijn en konden de vroegere lijfeigenen van de DDR noch op Pariser Platz, noch op Prenzlauer Berg, noch aan U-Bahn Friedrichstrasse koffie slurpen bij een Amerikaans ‘concept’. Europa was te slap voor de kanteling.

De meerderheid van de betogers zaterdag in Brussel – een coalitie van extreemlinks, 11.11.11, utopisten, allochtonen, beroepsbetogers, neomarxisten vermomd als groenen, SP.A, losse CD&V‘ers en een enkele VLD‘er – wekt de indruk met spijt te leven in een wereld die na 1989 koos voor de vrije markt, de sympathie voor de ondernemers, de vrijhandel, de liberalisering van de energie, telecom en vervoersbedrijven, de westerse waarden. Irak is een aanleiding en het beschimpen van Amerika een woedekramp om wat Europees extreemlinks in 1989 heeft moeten laten varen: de hoop om zich los te rukken van de VS – Yankee Go Home – en deel te zijn van een arbeidersparadijs.

Het anti-Amerikanisme zal het anti-Europeanisme in de VS stimuleren. Wat de Amerikanen in Washington, Boston en New York denken, heeft minder belang dan de mening van de meerderheid van de Amerikanen – die van het centrum, het zuiden en het westen. Daar is Europa een verre en ondankbare ex-bondgenoot. Amerikanen, zoals het gros van de Europeanen, verwaarlozen wat zich afspeelt honderd kilometer voorbij hun voordeur. Zij begrijpen weinig van de beelden uit Brussel, Berlijn en Londen. Voor deze kiezers – kiezers zijn in de VS heiliger dan in Europa – wordt de eenzijdigheid van het Europees-Amerikaanse pact dagelijks bewezen. Zij zullen met plezier de kibbelende Europeanen laten stikken.

De depressie van de jaren dertig volgde op het ineenstorten van de internationale organisaties, het verzwakken van de vrijhandel en de vreemdelingenhaat. De Veiligheidsraad, de Verenigde Naties, de Navo, de Europese Unie zijn zwaar beschadigd; de antiglobalisten eisen handelsbeperkingen; naast Turken en Marokkanen zijn Amerikanen vandaag in Europa ongewenst. Wie de schuld draagt, is een kwestie voor historici. Irak splijt de welvaart.

In 1938 kregen de Britse regeringsleider Chamberlain en de Franse premier Daladier toejuichingen bij hun terugkeer uit München na toegevingen aan de nazi’s. De vrede was gered, het nationaal-socialisme bedwongen. Slechts enkele maanden later rolden de Hitlertanks Polen, België, Nederland en Frankrijk binnen.

Is de vrede vandaag gered door het Frans-Duits-Belgische gedrag? Deze appeasement van een modern fascisme – het islamofascisme – zal even hersenschimmig blijken als die van 1938.

Frans Crols [{ssquf}]