Wingewest Vlaanderen

De Vlaamse overheid is het Vichy-regime van de Société Générale. Dixit ondernemer Hendrik Seghers. Moedige provocatie of domme donquichotterie ? Eén antwoord : zijn boek moet gelezen worden.

De Vlaamse overheid heeft een schijn van autonomie en legitimiteit, maar ze buigt voor de eisen van de bezetters. De Vlaamse regering (althans voor een belangrijk deel) danst op de tonen van de Brabançonne en af en toe op andere deuntjes, zoals de Marseillaise of Deutschland über alles. Vlaanderen bezit alle troeven om een rooskleurige toekomst tegemoet te zien, maar het volk en vooral zijn leiders uit de politieke, academische en economische middens laten zich liever voor de kar spannen van Frans-Brusselse, Franse of andere buitenlandse belangen. Daardoor blijven we een kleine regio met kleine bedrijven, die geen kans krijgen om een rol van betekenis te spelen in de globale economie. Zelfs de Vlaamse Beweging slaat de bal mis omdat ze geen belang hecht aan de economische onderbouw.

Deze ruwe samenvatting van De nieuwe collaboratie Een ondernemer in het verzet ruikt naar een Vlaanderen met een bruine korst. Nochtans stamt het boek niet uit radicale politieke kringen, maar van Hendrik Seghers, directeur van Seghers Better Technology Group. De bruine korst is dan weer een lichte provocatie van ons. We zijn er immers van overtuigd dat velen het boek zullen associëren met xenofobe Vlaamse politiek. En daar schuilt nu net de kern van het Vlaamse drama : als je opkomt voor Vlaanderen, word je al gauw gebrandmerkt als fascist of alleszins in de hoek geduwd van een partij als het Vlaams Blok. “Het nationalisme in een racistische verpakking doet Vlaanderen meer kwaad dan goed,” constateert Seghers, die met het Blok zeker niets te maken heeft.

VERANKERING.

Alle politieke partijen krijgen er duchtig van langs. Er worden ook namen genoemd. Vlaamse politici én managers prefereren de goed betaalde klerk te zijn van niet-Vlaamse belangen in plaats van te fungeren als een heer. Zelfs een “verlicht en helder liberaal” als Willy De Clercq kreeg functies toegestopt bij de Nationale Portefeuillemaatschappij en Royale Belge, oorden waar niet meteen Vlaamse belangen gediend worden. De Waalse socialisten hoeven zich uiteraard niet te schamen. PS-coryfee Jean-Marie Dehousse declameerde ongestraft dat hij meer solidair was met een Waalse ondernemer dan met een Vlaamse arbeider. Reageert Seghers : “Met een boutade zou ik durven stellen dat een aantal SP‘ers, als zij de Vlaamse verankering afwijzen, meer solidair zijn met een Franstalige ondernemer dan met een Vlaamse arbeider.” Ze brengen immers de werkgelegenheid in Vlaanderen in gevaar.

Verankering wordt nochtans ook door Vlamingen zelf niet zelden uitgespuwd, geridiculiseerd en bespot. Alweer blijkt hoever de collaboratie reikt, zelfs zonder dat we het in de gaten hebben. De Vlamingen laten zich meeslepen door het voornamelijk Frans-Brusselse discours. Een voorbeeld ? Nu komt vanuit de haute finance en de machtige kapitalistische groepen de mare dat Vlaanderen alles moet overlaten aan de vrije markt. Ondernemer Seghers verrast met een passioneel pleidooi om de overheid ook zelf te laten ondernemen en interveniëren. Wees niet naïef, zelfs de VS doen dat op grote schaal, zo toont hij aan. Zonder sympathie van de overheid maken grote clusters sowieso geen kans.

Maar in Vlaanderen dreigt zelfs de Gimv helemaal geprivatiseerd te worden. Juist die Gimv zou een perfect vehikel voor een verankering kunnen vormen. Als straks echter de laatste overheidsaandelen verpatst worden, komen die wellicht in handen van de Frans-Brusselse monopoliekapitalisten.

WAFELIJZER.

“Onze economie heeft nood aan een flinke portie keynesianisme,” vervolgt Seghers zijn surprisepad. Hoelang is het geleden dat een belangrijk ondernemer voor Keynes pleitte ? De overheid kan de economie een nieuw elan geven via openbare projecten en die investeringen macro-economisch beschouwd dubbel en dik terugverdienen. In België werd het keynesianisme echter gehypothekeerd door de wafelijzerpolitiek. Tegenover een Vlaams project moest een Waalse tegeninvestering staan, zoals het absurde hellend vlak van Ronquières.

Kortom, Vlaanderen moet zijn eigen boontjes doppen. Ter overweging rekent Seghers voor : “Als de sociale zekerheid in België geregionaliseerd wordt, zou de loonlast met 20 % kunnen afnemen. In één klap zou onze concurrentiepositie beter zijn dan die van al onze buurlanden.”

Keynes en het verzet tegen Frans-Brusselse kringen, zeg maar de Generale Maatschappij, komt Seghers uiteraard goed uit. Dat blijkt vooral in zijn hoofdstuk over de milieu-industrie en hoe zijn onderneming benadeeld wordt tegenover Generale-dochters. Het boek dreigt dan te ontaarden tot een pleiooi voor eigen winkel. Maar de aanklacht is te veelzijdig en de bewijslast te overweldigend om het enkel als dusdanig te beschouwen.

LUC DE DECKER

Hendrik Seghers, De nieuwe collaboratie Een ondernemer in het verzet. Davidsfonds, 128 blz., 495 fr.