WERKGEVERS WILLEN””MEER VLAANDEREN”

Vorige week lanceerden de Vlaamse werkgeversorganisaties Voka, Unizo en VKW hun plan voor een verdere regionalisering. Ze pleiten voor een gedeeltelijke regionalisering van de vennootschapsbelasting. De federale overheid zou bevoegd blijven voor de belastbare grondslag; de gewesten kunnen dan een belastingkrediet toekennen.

Het tweede luik was de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid. Voor de werkloosheidsverzekering houdt men het voorlopig op twee scenario’s: overdracht aan de drie gewesten of aan de twee gemeenschappen. Ook moet er een korting mogelijk zijn op sociale bijdragen.

Verder wordt de regionalisering geëist van de vestigingswetgeving, de steun voor lucht- en ruimtevaart, en de energiedistributie. In het spoorbeleid moeten de regio’s meer inspraak krijgen.

De drie tenoren – Philippe Muyters (Voka), Karel Van Eetvelt (Unizo) en Johan Van Overtveldt (VKW) – beklemtonen dat dit een minimumprogramma is, dat nog verder moet uitgewerkt en aangevuld worden. Gezondheidszorg bijvoorbeeld is een opmerkelijke afwezige. Ook over transfers in de sociale zekerheid wordt niet al te veel gezegd.

Wat nu op tafel is gelegd, is verre van wereldschokkend. In vergelijking met het Warandemanifest, maar ook met het communautaire programma van de CD&V, is dit erg braaf. Voor Voka is dit louter programmatorisch geen stap vooruit. Het belang van dit programma is dan ook eerder het signaal dat het volledige Vlaamse werkgeverslandschap pleit voor meer regionalisering.

Tot nu toe werd die boodschap altijd gebracht door Voka. Besmuikt werd dan wel eens gezegd – niet helemaal ten onrechte – dat Voka voor zichzelf pleitte. Want meer regionalisering betekent meer macht. Dat argument geldt niet voor Unizo. Unizo is een Vlaamse werkgeversorganisatie, maar zit wel in heel wat federale overlegorganen, de Groep van Tien inbegrepen. Het is niet noodzakelijk zo dat Unizo beter wordt van meer regionalisering. Met andere woorden: Unizo’s pleidooi is zuiver en daardoor krachtiger.

Ook een ander argument van de tegenstanders vervalt. Vaak werd de tendens tot regionalisering toegedicht aan een elite, waarbij het voetvolk eerder onverschillig was. Uit een recente enquête van Unizo blijkt echter – tot grote verrassing van Van Eetvelt – dat driekwart van zijn leden voorstander is van een Vlaanderen met meer bevoegdheden.

Waarom is dat zo? Omdat de prestaties van de Belgische overheid steeds meer te wensen overlaten. Het gekrakeel tussen Wallonië en Vlaanderen, waardoor prioritaire beslissingen in de koelkast verdwijnen en er geamputeerd weer uitkomen, overtuigt bedrijven meer en meer dat er meer bevoegdheden naar de regio moeten.

Maar belangrijker dan die verschuiving op zich is de vraag of ze ook betere resultaten geeft. “Wat we zelf doen, doen we beter”, was de slogan van Gaston Geens. Een oude slogan, maar nog steeds erg up-to-date. De Vlaamse regering heeft nog niet bewezen dat al haar nieuwe bevoegdheden beter en efficiënter aangepakt worden. Het nieuwe werkgeversfront mag daar kritischer naar kijken.

Guido Muelenaer