War of the Roses

Flamboyant is Justin Rose niet, geduldig des te meer.

Twee weken geleden won de Engelsman Justin Rose (26) de Australian Master Card Masters. Zijn eerste overwinning in vier jaar. Hij speelde twaalf slagen onder de par (ondanks een drievoudige bogey op de zevende hole, de laatste dag) en deed daarmee beter dan thuisspeler Richard Green en Greg Chalmers. Justin kon het zelf niet geloven: “Vier jaar, dat is een hele poos.” En, goed teken voor hem, het was de eerste keer dat een niet-Australiër het toernooi won, sinds de Schot Colin Montgomerie in 2001.

Rose won zijn eerste toernooi in 2002, het Dunhill Championship 2002 in zijn geboortestad Johannesburg. Daarna volgden de Nashua Masters in Zuid-Afrika en het Crowns Tournament in Japan, waarna hij in 2002 ook nog eens de British Masters op zijn naam schreef. Daarna bleef het stil. Rose won geen toernooien meer en verloor zijn vader, die overleed aan leukemie. Zijn vader was zijn eerste coach geweest.

Na zijn negende plaats in de Europese Orde van Verdienste 2002 trok Rose naar de Verenigde Staten, waar hij sterk presteerde in zijn eerste US Open (vijfde in 2003). In 2004 en 2005 draaide hij mee in het Amerikaanse circuit, waarin hij van de 62ste naar de 55ste plaats klom. Af en toe stond hij wel eens even aan de leiding, maar hij won geen enkel toernooi.

Rose werd geboren in Zuid-Afrika, maar groeide vanaf zijn vijfde op in Londen. Vandaag woont hij in Orlando, waar hij gecoacht wordt door de gereputeerde David Leadbetter. Het Engelse publiek reageert ondertussen ontgoocheld op de prestaties van Rose. Alleen is het de vraag of dat wel terecht is. Voor zijn overwinning in Melbourne stond Rose op de 69ste plaats in de wereld, wat helemaal niet slecht is. Na zijn overwinning schoof hij op naar plaats 51, als vierde Engelsman achter Luke Donald (9de), Paul Casey (14de), David Howell (15de) en Ian Poulter (30ste). Het probleem is dat de Engelsen Rose beschouwden als de opvolger van de grote Nick Faldo. Hij was tenslotte vierde in de almachtige British Open van 1998, die op de Royal Birkdale werd gespeeld, en dat toen hij pas zeventien was… Een dag na die krachttoer stapte hij over naar de professionals, en volgens sommigen was dat te vroeg. Maar zijn grote wapen is zijn mentale weerbaarheid. Hij werd vroeg professional, maar daar leerde hij ook geduld hebben: Rose miste niet minder dan 21 cuts op rij vooraleer hij in 1998 vierde werd in de British.

John Baete