Waalse regionalisten gezocht

Waals minister-president Rudy Demotte (PS) heeft blijkbaar last van het Verhofstadtvirus. Een State of the Union geven waarin de lof wordt gezwaaid van de Waalse economie terwijl de regio 250.000 werklozen telt en goed is voor slechts 16 % van de Belgische export: je moet het maar durven. Demotte wist een positief beeld op te hangen van zijn regio door selectief te zijn in zijn keuze van de cijfers.

Dat de Waalse handelsbalans verbeterd is, klopt natuurlijk. En een economische groei in 2007 van 2,2 %, amper lager dan de Vlaamse 2,4 %, oogt eveneens fraai. Maar dat succes is een tijdelijk fenomeen. Gezien het specifieke karakter van de Belgische en meer nog de Waalse economie, dat in belangrijke mate steunt op de productie van halffabrikaten, is nu al duidelijk dat die sterke groeicijfers niet zullen aanhouden.

Volgens het Planbureau zal de groei in de toekomst een stuk lager uitvallen omdat de vraag naar halfafgewerkte producten zal dalen. Voor de komende jaren (tussen 2009 en 2012) zijn de groeiprognoses voor Vlaanderen (2,2 %) interessanter dan voor Wallonië waar de groei opnieuw onder de 2 % (1,8 % om precies te zijn) zou vallen. De werkgelegenheidsgraad zal in Wallonië de 59 % niet overstijgen terwijl die in Vlaanderen de 70 %, de Lissabonnorm, zal benaderen.

Het economische rapport ‘Regards sur la Wallonie’ van het Waalse economische platform CESRW (Conseil économique et social de la Région wallonne) schetst een verdeeld beeld van Wallonië. Het scoort goed inzake uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling, maar dat vertaalt zich niet direct in het creëren van jobs in de hoogtechnologische sectoren.

Elke regio zou die gegevens moeten aangrijpen om meer bevoegdheden te vragen om zo zelf te proberen het tij te keren. Zo niet Wallonië. Rudy Demotte, nochtans eerder een moderne sociaaldemocraat dan een volbloed socialist, blijft vastzitten in de logica van zijn partijvoorzitter Elio Di Rupo. Voor hem is de instandhouding van de uitkerings- en subsidie-economie belangrijker dan het Waalse economische reveil.

De Waalse regering beschikt met het Marshallplan overigens over een perfect alibi om niets te moeten doen. Ook al is stilaan duidelijk geworden dat dit plan een lachertje is. Berichten over investeringen in een nieuw datacentrum van Google nabij Bergen zijn blijkbaar voldoende om de Waalse excellenties in slaap te wiegen. Terwijl ze er goed aan zouden doen om bijvoorbeeld hun schouders te zetten onder de volgende fase van de staatshervorming en te pleiten voor meer eigen bevoegdheden op het vlak van arbeidsmarktbeleid.

Tot tien jaar geleden zou dat geen probleem zijn geweest. Walen waren regionalisten, overtuigd van de noodzaak om het lot in eigen handen te nemen en zo uit het economische moeras te raken. Dat was ook de eis van de Waalse regionalisten in de jaren ’60. Jammer genoeg was de Waalse syndicalist André Renard hun grote voorbeeld.

Hij wou met die extra regionale bevoegdheden een dirigistisch economisch beleid voeren. In de loop van de jaren werden de scherpe kantjes er weliswaar afgevijld. Maar ondertussen is dat etatistische denken in Namen vervangen door een soort van economisch negationisme. Dat kan je moeilijk een verbetering noemen. (T)

Door Alain Mouton