Waalse partijen blokkeren Vlaamse welvaart

De Waalse partijen spelen gevaarlijke politieke spelletjes. Minister van Financiën Didier Reynders (MR) doet dat als hij midden in de beurstijd verklaart dat de Belgische banken nood hebben aan een nieuwe kapitaalronde. Hij kreeg daarvoor een opmerkelijke openbare berisping van zijn premier Herman Van Rompuy (CD&V). Reynders, duidelijk niet onder de indruk, verklaarde vervolgens op de RTBf dat als de deal Fortis-BNP Paribas niet doorgaat, België wel eens IJsland zou kunnen achternagaan. Volgens sommige analisten waren die uitspraken de oorzaak van de stijging van de risicopremie op Belgisch staatspapier. Enkel het ontslag van Didier Reynders is nog een optie.

Elio Di Rupo (PS) is al even onverantwoord omdat hij een oplossing voor een bank die elke dag 20 tot 30 procent van haar beurswaarde verloor, niet onmiddellijk wou aanvaarden. KBC werd zo in de handen van de Vlaamse regering geduwd. Een stukje staatshervorming zonder dat er slag moest om geleverd worden.

Reynders en Di Rupo denken alleen nog maar aan 7 juni, dag van de regionale verkiezingen. Wie wordt de grootste, het blauwe ego uit Luik of het rode strikje uit Bergen? Dat een van de vier grote banken aan het kapseizen was, maakt deze heren niets uit. Het is toch maar een Vlaamse bank, met overtuigde Vlaamse families als aandeelhouders. In de Waalse pers werd uitgebreid de historische achtergrond van KBC beschreven. Op de Waalse televisie waren de Vlaamse vlaggen niet ver weg.

Wat kan Vlaanderen nog met dit Wallonië aan? Niets toch, als het zich zo gedraagt. De Waalse socialisten liggen meer en meer dwars. Het etatisme van de partij speelt op als ze pleit voor Fortis als staatsbank. Een idee dat inmiddels ook de Vlaamse socialisten (en, Anciaux oblige, progressieven) verdedigen. De Belgische overheid met haar hoge staatsschuld kan het zich niet veroorloven zo’n groot risico op zich te nemen. Maar het zal Di Rupo (en Caroline Gennez) een zorg wezen. Naast ideologische overtuiging is er ook sprake van plat opportunisme. De socialisten willen ook scoren bij de kleine en ontevreden Fortis-aandeelhouders.

De PS zal wel snel ageren als Dexia in de problemen komt. Want Dexia, dat is de bankier van de gemeenten en de intercommunales. Die intercommunales zijn de machtsbasis van de socialisten in Wallonië. Zo kunnen ze de regionale economie sturen, lucratieve postjes verzamelen en in nogal wat gevallen heeft dat geleid tot allerlei gesjoemel.

Aan Vlaamse kant groeit de consensus dat een staatshervorming noodzakelijk is. De affaire-KBC zal dat bewustzijn enkel doen toenemen. Er is in Vlaanderen een grotere eensgezindheid dan op het federale niveau (waar ook de Vlaamse partijen geen hecht blok vormen) over hoe we deze samenleving willen uitbouwen. Onder ondernemers klinkt al langer de roep naar een efficiënte overheid.

Dat laatste is echter niet mogelijk met Waalse partijen die over de straat rollebollen om het politieke leiderschap. Dat is weliswaar van voorbijgaande aard, maar fundamenteel zijn er de verschillende ideologische opvattingen. Wat een tegenstelling met Duitsland, waar diezelfde ideologische tegenstellingen in de grote coalitie van de christendemocratische CDU en de socialistische SPD wegsmelten als sneeuw voor de zon ten gevolge van de bankencrisis en de economische crisis. Tegen alle verwachtingen in is de CDU-SPD-regering een slagkrachtige ploeg geworden. Al trekken ook de Duitsers dit jaar naar de stembus.

Onze Waalse broeders kunnen die stap blijkbaar niet doen. De keuze voor het eigen politieke gelijk en de eigen politieke carrière boven het algemeen belang is stuitend. Nochtans is Wallonië geen eenheidsworst. Ook onder onze zuiderburen zijn er modern denkende politici, zelfs bij de socialisten. Kris Peeters en Rudy Demotte komen goed overeen. Frank Vandenbroucke en Jean-Claude Marcourt bereikten een persoonlijk akkoord over de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid. Maar levert dat iets op? Neen, want de zittende krachten blijven te groot.

Vlaanderen trappelt ter plaatse omdat Wallonië steeds dwars gaat liggen. De staatshervorming die we broodnodig hebben, komt geen millimeter dichterbij. Als de nieuwlichters niet de macht in Wallonië nemen en een akkoord bereiken over een hervormde staat, dan wordt dit land steeds minder bestuurbaar. Een big bang en een onafhankelijk Vlaanderen zijn dan de enige uitweg. En of dat de beste optie is midden in een economische crisis, mag worden betwijfeld. (T)

Guido Muelenaer – De auteur is hoofdredacteur.