VLAANDEREN. EEN EIGEN TOEKOMST. Zonder hebzuchtige schoonmoeders

Dat Vlaanderen stilaan al zijn kansen op een bloeiende ekonomie aan het verspelen is, blijkt nog maar eens pijnlijk duidelijk uit het feit dat veel Westvlaamse bedrijven de provincie- of landsgrens oversteken. Met Europees geld en met een flexibeler vergunningenbeleid halen Wallonië en Noord-Frankrijk het ene Vlaamse bedrijf na het andere binnen.

Intussen verkondigt Louis Tobback dat arbeidsduurverkorting met behoud van loon voor de bedrijven geen enkel probleem is en dat hij de sociale zekerheid zal redden, terwijl ons land virtueel failliet is. Het besef dat er geen hoop op verbetering meer is, neemt toe bij degenen die bijdragen aan het systeem. Ondernemers en werknemers zoeken hun eigen uitweg : de enen door met hun bedrijf naar het buitenland te vertrekken, de anderen door buiten de werkuren klusjes op te knappen in het zwart.

UITZICHTLOOS.

Zij die het bodemloze vat moeten vullen, krijgen er langzamerhand genoeg van dat hun de les gelezen wordt door gekorrumpeerde politici die enkel uit machtswellust hun mandaat ambiëren. Zie bijvoorbeeld de uitspraak van Tobback op het recente SP-kongres dat zijn “Waalse vrienden” wel een voet tussen de deur zullen zetten, mochten de Vlaamse socialisten uit de boot vallen wegens hun korruptieschandelen.

Dit heerschap kent al lang niet meer de basisprincipes die elke overheid moet huldigen : ervoor zorgen dat het land welvaart kent en dat de bevolking op een vreedzame manier kan samenleven, een vangnet organizeren voor degenen die wegens omstandigheden buiten hun wil niet kunnen meedraaien in het systeem, en dit met een minimum aan inmenging en met zo weinig mogelijk belastingen. De aangehaalde voorbeelden, en tal van andere problemen die onvoldoende aandacht krijgen, zorgen ervoor dat het Vlaamse volk de parels aan zijn ekonomische kroon dreigt te verliezen en zal vervallen in een uitzichtloze situatie.

OMGEKEERD.

De problemen waarmee Vlaanderen vandaag gekonfronteerd wordt, vinden hun oorsprong in de oprichting van het koninkrijk België. Op een tegennatuurlijke wijze werden twee volkeren met totaal verschillende kulturen samengevoegd om de belangen van het Franstalig kapitalisme intakt te houden.

Dat kapitalisme heeft gedurende verschillende generaties de Vlaamse bevolking uitgezogen via zijn textiel- en staalbedrijven in Wallonië en Limburg. Na de Eerste Wereldoorlog verschenen de socialisten die, de eerlijkheid gebiedt dit te zeggen, ervoor zorgden dat de bevolking een menswaardiger bestaan kon leiden en dat de kinderen bescherming en scholing kregen.

Vandaag zijn de rollen echter omgekeerd. Terwijl de bedrijven vruchteloos oplossingen zoeken voor problemen zoals de moordende konkurrentie vanuit de lage-lonenlanden, pleit Tobback voor arbeidsduurverkorting en behoud van alle voordelen. Daarmee zegt hij eigenlijk dat Vlaanderen moet blijven opdraaien voor de verkwisting in Wallonië en men hoeft echt geen “Vlaams-Blokker” te zijn om in te zien dat het Vlaamse volk daar genoeg van heeft.

DENKOEFENING.

De vroegere premier Wilfried Martens had reeds lang ingezien dat België op die manier niet kon samenblijven, en startte de federalizering. Helaas is het werk maar half voltooid, onder meer door de invloed van wijlen koning Boudewijn. Daarenboven is de prijs die wij ervoor betaald hebben, mede onder veelvuldige Waalse chantage, veel te hoog : 12.000 miljard frank staatsschuld.

Iedereen begint in te zien dat het koninkrijk België steeds minder bestaansrecht heeft. Waarom samenblijven ? Uit solidariteit ? Welke solidariteit ? Om de rekeningen van korruptie en verkwisting te blijven betalen ? Om het koningshuis te redden ?

Een denkoefening hoe het anders kan : verkoop het Brussels gebied aan de Europese Gemeenschap, die op deze manier een vaste stek krijgt. Indien alle lidstaten samenleggen, komen we misschien wel aan 12.000 miljard frank en kunnen we de rekening van het verleden vereffenen.

De generatie van de partijvoorzitters Van Hecke, Verhofstadt en Anciaux heeft genoeg ambitie en kracht om Vlaanderen zo snel mogelijk een eigen koers te laten varen. De drie partijen vullen perfekt de behoeften van de Vlaming in : Van Hecke speelt een centrumrol, Verhofstadt is ekonomisch georiënteerd en Anciaux sociaal-maatschappelijk.

ZELFVERTROUWEN.

Daarna moet een flexibel ekonomisch beleid gevoerd worden waardoor de mensen het goed hebben, en met de ambitie om van Vlaanderen het centrum van Europa te maken. Een beleid dat gericht is op het aantrekken van nieuwe technologieën, waar innovatie en spitstechnologie aangemoedigd worden, zodat Vlaanderen de ekonomische draaischijf wordt van Europa. Dit kan door een minder zware belastingpolitiek (ook voor werknemers) te voeren en een beleid dat de ekonomie stimuleert : gratis telefoon- en faxverbindingen binnen het gebied, het oprichten van “trade councils” in de hele wereld en, waarom niet, een meer intense samenwerking met Nederland.

Eeuwen geleden werden wij de dappersten onder de Galliërs genoemd. Met een beetje meer dynamiek en zelfvertrouwen moeten zes miljoen Vlamingen best in staat zijn een maatschappij uit te bouwen waarin iedereen de kans krijgt om zich te ontplooien, waarin opvangnetten voorzien zijn voor wie niet mee kan, waarin ouderen een degelijk pensioen krijgen, waarin niet-Vlamingen als “gasten” ontvangen worden.

Met de werkkracht en het doorzettingsvermogen die zo eigen zijn aan de Vlamingen, met een generatie jonge en vechtlustige politici, moeten we erin slagen snel en suksesvol een eigen weg én toekomst uit te bouwen. Zonder hebzuchtige schoonmoeders zoals Louis Tobback.

RUDI DE KERPEL

Rudi De Kerpel is algemeen direkteur van Bloemenveiling Flora en lid van het direktiekomitee van veiling Produco.