VIA Dolorosa

JOHN DEJAEGER

Volgende week is het Pasen en in de aanloop ook Goede Vrijdag. Volgens de overlevering wordt die dag het lijden en sterven van Christus herdacht met een kruisweg of Via Dolorosa die voert langs veertien staties vanaf het gerechtsgebouw van de procurator Pontius Pilatus tot op de berg Golgotha.

VIA of ‘Vlaanderen In Actie’ is dan weer het totaalproject van de Vlaamse overheid dat onze regio moet uitbouwen tot een van de meest performante en welvarende ter wereld. Uiteraard is elke associatie vergezocht en ongegrond. Toch zijn er voor wie blijft zoeken wellicht wel enkele overeenkomsten te vinden.

Al is het maar dat zowel de Via Dolorosa als VIA vandaag zeker geen ‘sterk merk’ is. Of dat we ook bij VIA veertien staties van miserie, kommer en kwel zullen vinden, om maar te beginnen bij het oneindig lang aanslepende dossier van de Oosterweelbruggen (of zijn het nu tunnels?), verder langs onze havens en hun tanende competitiviteit, vervolgens gratis met De Lijn tot bij Uplace…

Toch schrikt dit hindernissenparcours de mensen niet af, want we stellen vast dat de overheid tegenwoordig als een aantrekkelijke werkgever wordt beschouwd. De achterstand op de privésector is weggewerkt en dit door de combinatie van vastheid van betrekking, een goed en flexibel evenwichtsaanbod tussen werk en gezin, een boeiende job, een behoorlijk loon en als kers op de taart uitzicht op een degelijk pensioen. En het aanbod is massaal. Je kunt er niet naast kijken: het grootste deel van de vacatures zit vandaag bij de overheid en dan vooral bij de lokale besturen. Elke stad of zelfs gemeente zoekt stedenbouwkundigen, milieucoördinatoren, energieconsulenten, communicatiedeskundigen, mobiliteitsexperts, enzovoort. Nog even en dan werkt meer dan 50 procent van de beroepsbevolking voor de overheid of in door haar betaalde of gesubsidieerde dienst.

Uiteraard is het fijn om vast te stellen dat de overheid goede mensen kan aantrekken en boeiende jobs kan aanbieden. Uiteraard is een performante overheid een competitief voordeel.

De meer dan 300 VIA-projecten kunnen daarom essentieel zijn om nieuwe bakens te verzetten. Niet om geregeld mee uit te pakken of op te vallen, maar om elke dag te timmeren aan de weg. Zoals dat gebeurt in bedrijven, kunnen projecten over de grenzen van administraties en afdelingen heen aanzetten tot teamwerk en responsabilisering van jonge mensen en ervaren collega’s. Om de weg te wijzen naar meer efficiëntie en een betere en zuinigere besteding van de schaarser wordende middelen.

Met als doel uiteraard een begroting in evenwicht, een overheid die geen schulden blijft opstapelen, degelijk en betaalbaar onderwijs, een goede dienstverlening en brede sociale voorzieningen voor iedereen die het echt nodig heeft.

Dat de overheid het als goede werkgever nu haalt op de privésector is ook een teken aan de wand. Die overheid heeft weinig last van concurrentie en leeft helaas ook boven haar stand.

De luxe van toffe, goedbetaalde en zekere jobs gunnen we iedereen. Maar die luxe moeten we wel elke dag opnieuw verdienen. En dat moet vooral gebeuren in onze bedrijven die op de markten actief zijn en hun kosten en hun beleid op de toenemende concurrentie moeten afstemmen.

Voor de meeste bedrijven en voor vele zelfstandigen blijft het elke dag knokken met veel inzet en hard werken, soms dag en nacht. Geen pretje, vaak kommer en kwel, met mee- maar ook tegenvallers én met een grote verantwoordelijkheid, niet het minst tegenover het personeel. Het zijn deze ondernemers die de toegevoegde waarde creëren, waar ook onze overheid op teert. Het zijn deze bedrijven en de vele zelfstandige ondernemers die de motoren zijn van onze welvaart en net daarom nood hebben aan lagere lasten, aan meer zuurstof en aan meer drijfkracht.

Er zijn vooral dringende ‘vacatures’ voor goed opgeleide mensen die risico’s willen nemen, die zich willen engageren, die willen ondernemen, ook met hun eigen geld en ook ten koste van hun vrije tijd.

Hoe paradoxaal het ook moge klinken, maar én een lagere vennootschapsbelasting én een lagere belasting op arbeid en energie zijn een must om onze welvaart en onze sociale voorzieningen duurzaam te vrijwaren en van Vlaanderen een topregio te maken.

Het omgekeerde hebben we al uitgeprobeerd. Het werkt niet. Onze fenomenale federale overheidsschuld van – Dexia inbegrepen – meer dan 100 procent van het bbp is er het droevige bewijs van.

De auteur is expert in reputatiemanagement.

Nog even en dan werkt meer dan 50 procent van de beroepsbevolking rechtstreeks of onrechtstreeks voor de overheid.