VERKOOP VAN DE NV HET VOLK

Eind 1994 komt er een einde aan een verhaal dat de media al maandenlang in de ban houdt. Op 4 november wordt de Vum van André Leysen de grootste krantengroep van het land. ACV-voorzitter Willy Peirens en Guido Verdeyen, gedelegeerd bestuurder van de Vum, tekenen op die datum een akkoord over de overname van Het Volk. Van alle verkopen van de arbeidersbeweging, is die van het Volk het meest ideologisch geladen. Dat merk je nu nog altijd aan de reacties van de betrokkenen. Sommigen van hen hebben de verkoop nog altijd niet verteerd.

Dat blijkt uit contacten die we hadden met voormalig hoofdredacteur van het Volk Paul De Baere, de vroegere politieke commentator Leo Marynissen en de ex-algemeen directeur Antoon Van Melkebeek. De kern van hun kritiek is dat ACV-voorzitter Willy Peirens al in 1991 van de krant “af wilde”. Ze baseren zich vooral op twee elementen.

Het eerste is een uitspraak van Bacob-topman Hubert Detremmerie in De Morgen van 16 september 1991. “Ik heb er geen bezwaar tegen dat Het Volk fusioneert met een andere krant van christelijke signatuur,” zei de ‘bankier van Poupehan’ die bij Het Volk in de directieraad zat. Kort daarop stuurde de raad van bestuur een bericht naar het persagentschap Belga dat het bestaan van fusieplannen formeel ontkende. Marynissen commentarieert: “Toch zegt voor mij de uitspraak van Detremmerie alles.”

Het tweede is het ontslag van Antoon Van Melkebeek in juni 1991. “Ik ben aan de deur gezet omdat ik met Het Volk wilde verdergaan. Peirens wist dat hij aan mij een kwaaie klant zou hebben,” vertelt hij. Volgens de ex-directeur had hij al eind 1989 een herstelplan klaar voor Het Volk, dat al jaren kampte met een afkalvend lezersbestand en ondermaatse reclame-inkomsten. “Maar de directieraad was in mijn plan niet geïnteresseerd,” vervolgt Van Melkebeek. Hij vocht zijn ontslag aan bij de arbeidsrechtbank, die zijn werkgever in beroep veroordeelde tot een boete van 6.000.000 oude Belgische frank. Peirens persoonlijk kreeg een boete opgelegd van 250.000 frank.

We vroegen Willy Peirens en Paul Scheins naar een reactie. Peirens is nu met pensioen, Scheins is nationaal secretaris van het ACV. Hij zat ten tijde van de verkoop in de raad van bestuur en kreeg in 1994 samen met Peirens een mandaat om te zoeken naar een overnemer. Over de reden voor de verkoop zegt Peirens het volgende: “Vanaf mijn aantreden als voorzitter in 1987 was het duidelijk dat er iets moest gebeuren om de toekomst van de krant te verzekeren. Op termijn vergde dat serieuze investeringen. Die wilden wij niet meer alléén doen. We vonden immers dat dat geen syndicaal verantwoorde bestemming was voor het geld van onze leden.”

Peirens vervolgt: “Maar dat het woord van Detremmerie in 1991 bepalend was voor de toekomst van de krant is een fabel.” “Detremmerie viel uit zijn rol door zijn persoonlijke mening over de krant in de pers te ventileren. Een verkoop was toen helemaal niet aan de orde,” vult Scheins aan. “Inderdaad,” zegt Peirens, “dat er iets moest gebeuren met de krant was al heel lang duidelijk. Maar we hadden geen haast. Tot kort voor de verkoop lagen alle opties open: samenwerking met andere kranten, een gedeeltelijke verkoop, een volledige verkoop… Die mogelijkheden hebben we vanaf het begin van mijn voorzitterschap allemaal onderzocht.”

Over de kritiek van Van Melkebeek is Peirens kort: “Als hij zegt dat we niet in zijn herstelplan geloofden, dan heeft hij overschot van gelijk. Wij hebben nooit ontdekt dat hij een plan had! Wel voor onze drukkerij, maar niet voor de krant. Hij kon veel, maar een nieuw concept voor de krant uitwerken, kon hij niet. Dus moesten wij onze besluiten trekken.”