“Wat zou er gebeuren met Cinema De Keizer? Dat was de vraag die Lichtervelde bezighield toen eigenares Agnes Debaillie in 2012 overleed. Haar broers gaven onmiddellijk het antwoord door op de regionale televisie te zeggen dat ze de bioscoop zouden sluiten en afbreken. Dat kon niet, vond ik. Dus trok ik naar de gemeente met de vraag of zij de zaal kon kopen. Het antwoord was dat ze Cinema De Keizer wel wilde steunen, maar dat de aankoop geen optie was. Daar was ik zo kwaad om dat ik zelf wat mensen verzamelde om samen eigenaar te worden. Dat is de aard van het beestje zeker? Dan koop je plots een cinemazaal en stort je je in een avontuur.
“Ik ben nochtans geen cinefiel. Zullen we zeggen dat ik evenveel van film houd als de gemiddelde Vlaming? Cinema De Keizer is voor mij vooral een cultuurtempeltje, een brok nostalgie vol verhalen. Zoiets mag je niet verloren laten gaan. Mensen komen me nog altijd vertellen hoe ze hier met hun eerste lief op het balkon kwamen zitten. Anderen herinneren zich hoe ze van Agnes gratis binnen mochten als ze iets voor haar hadden gedaan. Daar stond ze om bekend. Iedereen wist ook dat je op maandag niet bij haar moest aankloppen. Die dag reed Agnes – altijd in mantelpakje en met een perfect kapsel – naar Brussel om de nieuwe rollen film op te halen.
“Ze was een doorzetter. Zo’n vijf jaar voor ze overleed, liep haar zaal volledig onder water. Ze wilde toch niet wijken. De brandweer heeft haar er echt moeten weghalen.”
Negentig jaar
“Ondertussen hebben wij wat renovatiewerken gedaan en houd ik me in mijn vrije tijd bezig met het uitzetten van de strategie van de bioscoop. Maar laat me duidelijk zijn: toen we hier in 2012 aan begonnen, wisten we gewoon niet wat we moesten doen. Misschien was het maar goed ook dat we geen idee hadden waar we aan begonnen toen we de bioscoop kochten. Er was geen projector, geen film, geen elektriciteit en de brandweer keurde de zaal af. Alles was hier stokoud, maar dat maakte van de zaal ook net historisch erfgoed.
“Deze cinema heeft een geschiedenis van negentig jaar in dit dorp. Zelf moet ik vijf of zes zijn geweest toen ik hier mijn eerste film zag. Wellicht Sneeuwwitje of Pinokkio. Tegenwoordig draaien we ook vooral kinderfilms en films van het populaire genre. Als je maar vierhonderd plaatsen hebt, moet je draaien wat de mensen vragen.”
Brabançonne
“Dat doen we niet met het oog op een mooie return on investment. Ik kan u verzekeren dat die er nooit zal zijn. Ik begin nu te beseffen dat dit een project voor het leven is en dat ik geen euro zal terugzien. Dat is oké, want de aankoop van Cinema De Keizer is eigenlijk ook niet echt een investering. Het is bijna een maatschappelijke opdracht. Neem nu de première van Brabançonne, de film over twee concurrerende harmonieën. Het toeval wil dat Lichtervelde ook twee fanfares telt. Zij zijn elk van bij hun lokaal naar hier gekomen en hebben voor de bioscoop staan spelen met de hele cast van Brabançonne. De acteurs hadden nog nooit zoiets meegemaakt. Daarvan krijg ik kippenvel.
“Dat dorpsgenoten trots zijn op deze plek, dat is dus mijn return on investment. Morgen zullen ze trouwens wel allemaal op de een of andere manier hebben gehoord dat ik een interview heb gegeven en dat hier een fotograaf is geweest (lacht). Ook andere dorpsbioscopen is het niet ontgaan wat hier gebeurt. Zo nu en dan krijg ik de vraag of ik geen interesse heb om met hen in zee te gaan. Dat is niet de ambitie. We hebben onze handen vol met dit project.”
SJOUKJE SMEDTS, FOTOGRAFIE KAREL DUERINCKX
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier