The House of Mirth

De Britse cineast en scenarist Terence Davies liet voor het eerst van zich spreken met zijn autobiografisch The Terence Davies Trilogy (1984). De contrastrijke zwartwitfotografie en de homo-erotische context van de Trilogy, ruilde Davies anno 1988 in voor de in een bedwelmend clair-obscur gedraaide familiekroniek van Distant Voices, Still Lives. De film werd een wereldwijd succes. De strakke beeldcomposities en het verhaal van een eenzame jongen, die opgroeit binnen een wereld gedomineerd door vrouwen, katholicisme, populaire songs en een strenge vaderfiguur, keerde terug in The Long Day Closes (1992). Davies pastte vervolgens zijn thematiek aan voor de verfilming van J.F.Toole’s The Neon Bible.

Na vijf jaar afwezigheid neemt Davies opnieuw een roman als inspiratiebron: Edith Whartons The House of Mirth. In tegenstelling tot het veelvuldig gebruik van lange travellingshots en totaalopnames, opteerde Davies ditmaal voor close-ups en een iets snellere montage. Het wereldje van de New Yorkse nouveaux riches uit het begin van de 20ste eeuw, filmde Davies integraal in de studio’s van Glasgow. The House of Mirth ademt hierdoor dezelfde artificiële sfeer uit van zijn vorige films, maar biedt tevens het ideale decor voor de kunstmatige leefwereld van zijn protagonisten, waarbinnen de zowel fysieke als psychische aftakeling van zijn hoofdpersonage Lily Bart zich voltrekt. Lily Bart (schitterend vertolkt door de X-Files-actrice Gillian Anderson) is het slachtoffer van de hypocrisie en de wrede stompzinnigheid van het sociale milieu waarin ze verkeert.

Naast een scherpe milieuschets – Davies blijft hierin trouw aan Wharton – is The House of Mirth ook een tragische liefdesgeschiedenis. Davies is hierin wranger van toon dan zijn bron, maar hij wordt nooit cynisch. De prachtig uitgelichte decors en gezichtsexpressies ademen een melancholische sfeer uit. The House of Mirth is visueel minder overdonderend dan die andere Wharton-verfilming: The Age of Innocence van Martin Scorsese. Davies is meer introvert en bescheidener dan een Scorsese. The House of Mirth is sober, gracieus en – zoals het hoofdpersonage – broos.

PIET GOETHALS