The Boxer

In Jim Sheridans “The Boxer” staat de bokssport symbool voor sociale eenheid en individualiteit binnen het verscheurde Belfast.

” The Boxer” opent met een trouwfeest. Regisseur Jim Sheridan en zijn vaste scenarist Terry George wijzen in hun aanvangsbeelden op de aparte rol van de vrouw in de brutale en gewelddadige mannenwereld van terrorisme en intimidatie. Sheridan en George beschrijven de echtgenotes, wier mannen wegens Ira-activiteiten opgesloten zitten, als gevangenen binnen een hechte en gesloten gemeenschap. Het Iers Republikeins Leger wordt voorgesteld als een familieclan, de activiteiten ervan lijken op die van de maffia. Zowel de tweestrijd binnen het Ira – de voor- en tegenstanders van een vrede met Engeland – als de tweespalt tussen protestanten en katholieken leveren de achtergrond voor Sheridans politiek geëngageerd melodrama.

Sheridan en George hebben al enkele films gedraaid over het Noord-Ierse conflict. Dat gebeurde telkens vanuit een ander gezichtspunt: ” In the Name of the Father” bracht het relaas van vier Ierse jongeren die ten onrechte werden beschuldigd van een Ira-bomaaslag. ” Some Mother’s Son” (Georges regiedebuut in samenwerking met Sheridan) plaatste de hongerstaking van een idealistisch gemotiveerd Ira-lid centraal. En in “The Boxer” speelt Daniel Day-Lewis Danny Flynn.

Na veertien jaar ten onrechte in de cel te hebben doorgebracht wegens Ira-activiteiten, keert Flynn terug naar Belfast om er een niet-sektaire boksclub op te richten waar protestanten en katholieken welkom zijn. Flynns persoonlijke strijd tegen zijn gewezen Ira-companen wordt uitgewerkt in de romance met zijn jeugdliefde Maggie (rol van Emily Watson). Tijdens zijn gevangenschap trouwde Maggie met Flynns beste vriend, die nu op zijn beurt een gevangenisstraf uitzit. Als dochter van een Ira-leider moet Maggie echter het voorbeeld van de trouwe echtgenote stellen.

Sheridan en George gebruiken in “The Boxer” het liefdesverhaal om de toeschouwer te bewerken. De politieke nuance maakt evenwel plaats voor emotionele manipulatie. Dat er in alle lagen van de bevolking en in elke ideologische groepering ook “goeden” zijn – dus ook bij het Ira – komt naïef over. Gelukkig wordt het verhaal dermate gedreven verteld dat de toeschouwer aan de clichés én de magere uitwerking van het Maggie-personage voorbijgaat. Men moet al een behoorlijk koele kikker zijn om niet onder de indruk te komen van het meeslepende acteergeweld van Day-Lewis en Watson. De uitmuntende fotografie van Chris Menges geeft aan het desolate Belfast een passende lyrische sfeer.

Piet Goethals