SYNDICALISTEN HERBOUWEN IJZEREN GORDIJN

Vakbonden noemen zich voortrekkers van de solidariteit, onbaatzuchtigheid en het internationalisme. Was dat maar waar. Zij willen een apartheidsstelsel tussen Oud-Europa en Nieuw-Europa. Syndicalisten hebben meegeheuld met Hitler-Duitsland, Vichy-Frankrijk en het apartheidsregime in Zuid-Afrika.

Reacties: frans.crols@trends.be

Op de Vlaamse buis waren het van de meest aanstootgevende binnenlandse beelden van de jongste weken. De hossende rode en groene arbeiders van Struik in Schoten vierden de verwijdering van Poolse werknemers uit het bedrijf.

Decennialang hebben blanke Zuid-Afrikaanse syndicalisten de ColourBar, de apartheid, tussen zwart, blank en gekleurd gesteund. Het DeutscheArbeiterfront – de regimevriendelijke vakorganisatie van de nazi’s met honderdduizenden aanhangers en de leuze Kraft durch Freude (geïnspireerd door de Vlaamse socialistische filosoof Hendrik De Man, de architect van de Duits-vriendelijke Unie van Hand- en Geestesarbeiders) – volgde een beleid van Duitse superioriteit in eigen land en de bezette gebieden, onder meer in Sudetenland (de haat tegen de Tsjechische Untermenschen zat er bij de Oostenrijkers en de Duitsers haast even diep in als die tegen de joden). Maarschalk Pétain en zijn autoritaire regime in Vichy-Frankrijk brachten de vakbonden onder hun zweep en veel leden volgden. Het verschijnsel werknemer met als prioritaire slogan ‘Eigen volk eerst’ is een constante.

Nieuwe Europeanen moeten wachten. De Vlaamse en federale ministers van Arbeid, Frank Vandenbroucke en Peter Vanvelthoven, beiden SP.A, bepleiten een verlenging van de overgangsmaatregelen voor de vrije toegang van arbeiders van de tien Nieuw-Europese EU-leden tot 2009, tegen de afgesproken datum 1 mei 2006 in. Het CD&V-kamerlid Greta D’Hondt, ex-vakbondsleider, kiest de kant van de socialisten en zegt dat haar partij de socialisten een wisselmeerderheid in de Kamer kan bezorgen. Bij de toetreding van de nieuwe landenleden bedong België een overgangsperiode van twee jaar. De socialisten en syndicalisten willen het IJzeren Gordijn herbouwen en hun arbeiders, bedienden en kiezers langer bevoordelen ten nadele van de welvaart van de werknemers duizend kilometer oostelijker in de Europese Unie. Mooie Unie.

De calculerende burger is voor een syndicalist het synoniem van een middenstander met zwart geld, een leidinggevend personeelslid met een bedrijfs-BMW of een spaarder met beveks. Zelf ziet hij zich als de tegenvoeter van de calculerende burger, en zo wordt hij opgevoed en geïndoctrineerd door zijn vakbond en de syndicale publicaties. Hij of zij is een onbaatzuchtige, edele, solidaire wereldverbeteraar. Er zijn syndicalisten die geleden hebben onder patronaal misprijzen, onder nazi’s in concentratiekampen, onder de dwaasheden van Hendrik Verwoerd en zijn opvolgers. Dat is de kant van de medaille die graag getoond en in de geheugens geprent wordt. Evenzeer als deze helden een werkelijkheid zijn, is opportunisme en onbeschaamd eigenbelang een leidraad van veel syndicalisten. Arbeiders en bedienden behoren bij de calculerende burgers.

De Vlaamse socialistische ministers en mevrouw D’Hondt hanteren hetzelfde doorzichtige discours als in het verzet tegen de globalisering. De globalisering opent de Europese markt voor goederen en diensten uit de Derde Wereld. De Xavier Verbovens en Luc Cortebeecks van België en Oud-Europa verzetten zich daar vaak tegen met het inroepen van humanitaire motieven – de werknemers in de Derde Wereld hebben niet de rechten van de werknemers in Europa, kinderarbeid zou gebruikt zijn bij het vervaardigen van voetballen, speelgoed, sportschoenen die arriveren in de havens van Antwerpen, Rotterdam en Hamburg, milieunormen worden losser of niet toegepast in de nieuwe industrielanden enzovoort. Deze kwesties worden opgepompt met als enige doel: het protectionisme steunen.

Vakbonden belemmeren welvaart. De welvaart en de groei van de nieuwe leden van de Europese Unie wordt belemmerd door het vakbondsverzet tegen open grenzen. De producten van de fabrieken die in Polen, Hongarije, Slowakije – denk aan de verschuiving van de autoproductie, de chemie, de mechanische industrie en zo meer – opgetrokken werden of worden om in de eerste plaats de lokale markt te bedienen, zullen door een gebrek aan plaatselijke koopkracht belanden in West-Europa en daar tot een versnelde sluiting van fabrieken leiden in Lommel, Turnhout, Eeklo, Antwerpen. Ofwel accepteren wij de werkers van het oosten, ofwel walsen zij hun syndicale tegenstanders uit Vlaanderen opzij met de vruchten van hun knuisten in eigen land. Liever geen vlijtige Polen in Vlaamse fabrieken dan overbeschermde, tv-verslaafde werkers van hier met een lidkaart van ACV of ABVV, is dwaze politiek.

Frans Crols

Liever geen vlijtige Polen in Vlaamse fabrieken dan tv-verslaafde werkers met een lidkaart van ACV of ABVV, is dwaze politiek.