Sterker dan de weergoden

Voor Adam Scott is een overwinning gewoon… een overwinning.

Op 22 februari won de Australiër Adam Scott in Los Angeles de Nissan Open. Hij haalde het in de play-off van de Amerikaan Chad Campbell. Een par op de eerste hole van de play-off volstond voor toernooiwinst. Scott moest zich dus niet echt inspannen, temeer omdat het toernooi als gevolg van de stortregen boven de Riviera Country Club werd ingekort tot 36 holes.

“En toch was het geen makkelijke week,” probeerde hij iedereen te overtuigen. “Maar: een overwinning is een overwinning.” Waarmee we het niet meteen eens zijn. Scott streek misschien wel het volledige prijzengeld voor de winnaar op (864.00 dollar), maar het was geen officiële overwinning die hem twee jaar vrijstelling verleent in de Amerikaanse Tour. Campbell, die donderdag en vrijdag normaal speelde, moest dus wachten tot maandag om zijn toernooi af te ronden. In tegenstelling tot Scott, die op de achttiende hole een putt van op zes meter binnen speelde voor birdie, daarmee het recht afdwong om de play-off te spelen en afrondde met een mooie 66 (5 onder par). Campbell was niet de enige die liep te knarsetanden op de golfbaan. Zo was er ook Colin Montgomerie, die op zondag een 64 sloeg.

Hoewel hij maar twee dagen schitterde, bewees de amper 24-jarige Scott andermaal dat hij uit het goede hout is gesneden. Hij wordt al een poos beschouwd als een van de topspelers van de komende jaren. Vorig jaar won hij al het moeilijke Players Championship in Sawgrass (Florida), bovenop de Booz Allen Classic (Maryland). In de Europese Tour won hij al vier toernooien. Zijn legendarische landgenoot Greg Norman zegt luidop dat Scott ooit de nummer één van de wereld wordt. Hij is goed op weg: de Australiër is nu al zevende speler in de wereld.

Adam Scott wordt gecoacht door Butch Harmon, de man achter Tiger Woods toen die op een bovenaards niveau speelde. De swing van Scott lijkt trouwens op die van Woods in zijn gouden jaren. En hij heeft ook die mentale weerbaarheid: “Tot vandaag bereidde ik me nooit speciaal voor op grote toernooien. Nu doe ik dat wel. Omdat ik echt deel wil uitmaken van de absolute top. En daarvoor moet je eerst een major winnen, niet? Tot voor kort was ik al blij dat ik kon meespelen met de besten en had ik maar één zorg: erover waken dat ik mijn kaart kon behouden. Ik vond mezelf niet goed genoeg voor de majors, dus concentreerde ik me maar op kleine toernooien.”

Bescheiden is hij wel, de Australiër. Het belette hem niet om in 2002 zevende te worden in de Masters en daarna ook zevende in het US PGA Championship 2004. En zijn overwinning in het Players Championship woog nog zwaarder, want in het internationale circuit wordt dat toernooi beschouwd als de vijfde major.

John Baete

John Baete