Spotten met George W. Bush is laf

In de Europese Unie zijn pampers voor senioren een groeiproduct, in de VS blijven luiers voor borelingen gevraagd. Komt het nog ooit goed tussen ginder en hier?

Op 23 maart spreekt voor de tweede André Leysen Lecture van Trends de Franse intellectueel en schrijver Guy Sorman. Hij publiceerde zopas Made in USA. Wat is het Beloofde Land? De VS of de Europese Unie? Vijandigheid en meewarigheid zijn de reacties in Europa op de tweede ambtstermijn van George W. Bush. De Amerikaanse president laat zich inspireren door een Russische ex-dissident die vandaag Israëlisch minister voor Diasporazaken en Jeruzalem is. Natan Sharansky was in de jaren zeventig van de twintigste eeuw een leider van de Samizdat-beweging in de USSR. In eigen land is zijn ministeriële functie van generlei waarde. In Washington ligt zijn boek bij president Bush en minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice. TheCaseforDemocracy (2004) lanceert de pleintest: als een burger niet op het midden van een plein zijn mening kan uiten zonder in de gevangenis te vliegen, voldoet dat land niet aan de eisen van de democratie. Simpel? Ja. Simplistisch? Neen. Voor Sharansky is democratie geen kwestie van links of rechts, maar van goed of fout, dus een morele zaak.

“Vandaag spreekt Amerika opnieuw tegen de volkeren van de wereld. Al degenen die in tirannie en wanhoop leven, mogen weten: de Verenigde Staten zal uw onderdrukking niet negeren, of uw onderdrukkers verontschuldigen. Als u staat voor uw vrijheid, zullen wij naast u staan,” aldus een van de citaten uit de inaugurale toespraak van de president. Op weinig uitzonderingen na wordt die idealistische taal door de culturele elite van Europa weggewuifd.

De leiders van de VS spreken de taal van het Beloofde Land, doen wat zij zeggen en hebben een mandaat van hun bevolking om de vrijheid uit te dragen. De VS zoekt geen excuses, zoals de Europese Unie, om zijn beginselen te laten verwateren. Precies op het moment van de herbevestiging van de idealen van de VS reiken de Europeanen het Cubaanse regime, dat zijn dissidenten na schertsprocessen vermoordt en geen pleintest doorstaat, de hand. Steve Stevaert, en zo zijn er te veel om goed te zijn onder de Europese kaviaarsocialisten, reist ietsje te graag naar Havana om de pretenties van superdemocratische humanist te mogen inlossen.

De dominante kentrek van Europa is angst. Wij zijn zo bevreesd van bijvoorbeeld de islam dat Turkije, dat een goed lid zou zijn van een vrijhandelszone met de Europese Unie als spil, tegen de mening in van een meerderheid van de Europeanen, en met de instemming van zijn politieke klasse, kans maakt op het lidmaatschap van de Unie. De politici redeneren: als wij Turkije weigeren, zal de islam zich wreken op Europa. Rare manier om leden te rekruteren voor een Unie die wel de naam unie draagt, maar geen unie is en met Turkije erbij nog minder unie zal worden. De Brusselse europolitici moeten de geschiedenis van het Byzantijnse Rijk lezen. Constantinopel betaalde zijn oorlogszuchtige buren om de Byzantijnse grenzen te bewaken en werd door hen onder de voet gelopen.

De VS strijdt voor zijn idealen. De Europese Unie babbelt, praat, konkelfoest en overdrijft het geloof in het multilateralisme. Dat is een alibi om niets te hoeven doen. Spotten met George W. Bush is laf als men zelf niks betekent in de conflicten in Irak, Iran, Afghanistan, Darfur, Cuba en Noord-Korea. De Europese Unie is zo zwak dat zij deze zwakheid idealiseert en zich daarom moreel hoger acht dan de VS.

Frans Crols