SCHULDIG VERZUIM

Schuldig verzuim, we zien het elke dag bij onze politici. Waar zijn de echte staatsmannen?

Een geparkeerde auto met loeiende sirene en vier intens flikkerende lichten, en een man die zenuwachtig staat te doen bij het portier van de wagen. “Ach,” zo dacht ik vanochtend (net zoals talrijke andere voorbijgangers blijkbaar), “weer zo iemand die in de knoei zit met de moderne technologie”.

Of had ik toch halt moeten houden en de vraag stellen of die auto inderdaad wel toebehoorde aan de zichtbaar geïrriteerde man? Konden de anderen en ik er zomaar van uitgaan dat het hier niet ging om een poging tot autodiefstal? Hoewel ik geen jurist ben, was hier wellicht sprake van een vorm van schuldig verzuim. Mensen raken blijkbaar nog maar moeizaam onder de indruk. De meesten plooien zich terug op hun eigen wereldje en trachten daar rigoureus alles in goede banen te leiden. Tegelijk vinden we dat anderen maar maatschappelijke verantwoordelijkheid moeten opnemen.

Het slechte voorbeeld. Kunnen we de individuele burger dit verlies aan burgerzin ten kwade duiden? Onze politici, die op dat vlak toch als lichtbakens zouden moeten dienen (wie anders schreeuwt het van de daken en van de aartslelijke aanplakborden dat men het algemeen en niets dan het algemeen belang wil dienen?), geven immers niet het goede voorbeeld.

De voorbeelden van manifest schuldig verzuim vanwege de politieke klasse in dit land liggen voor het grijpen. We pikken er twee uit.

Er is allereerst de problematiek van de integratie van allochtonen. Ik zal hier niet nog eens ingaan op de racistisch geïnspireerde wan- en misdaden die onze samenleving recentelijk schokten. Vlaams minister van Werk Frank Vandenbroucke (SP.A) liet er onlangs geen twijfel over bestaan dat het integratiebeleid van allochtonen in ons onderwijs zowat volledig is mislukt. Dat verdict geldt even meedogenloos voor het integratiebeleid in het algemeen. Het enige wat de heersende politieke klasse over dit thema consistent deed, was het demoniseren van het Vlaams Belang, een partij die zelf overigens ook geen maatschappelijk aanvaardbaar model kan aanreiken voor een beter integratiebeleid.

Het tweede voorbeeld van schuldig verzuim situeert zich in de economische sfeer. Alleen wie de voorbije jaren op Mars vertoefde of van economie evenveel kaas heeft gegeten als – zo vermoeden we toch – Tom Boonen van aerodance, kan ontkennen dat de Belgische economie op internationaal vlak aan slagkracht verliest. Dat is niet alleen te wijten aan de te hoge loonkosten, maar ook aan een bedrijfsonvriendelijk reglementair kader en een te zware fiscale druk. De gevolgen van die internationale concurrentiehandicap reiken ver: lagere groei, minder tewerkstelling, druk op de begroting enzovoort.

En ja, inzake de internationale concurrentiepositie van de Belgische en Vlaamse economie kan je wel degelijk spreken van schuldig verzuim van onze politici. De gegevens zijn bekend, net zoals de beleidshendels die kunnen worden aangewend om de scheefgetrokken situatie recht te trekken. De regering stelt doodgemoedereerd dat ze tegen het einde van het jaar eens zal bekijken wat er nu moet gebeuren.

Al te vaak hoor je ook dat die noodzakelijke maatregelen “politiek geen haalbare kaart vormen”. Dat argument is de ultieme abdicatie, de extreme vorm van schuldig verzuim. Echte staatsmannen steken hun nek uit en buigen het politiek onhaalbare om. Politieke schertsfiguren stellen het onhaalbare vast en trachten het met veel blabla weg te moffelen.

De auteur is directeur van de denktank VKW Metena.

Johan Van Overtveldt