“Samen over de eindstreep rijden, dat is kicken”

” Hoe zorgen we ervoor dat we elkaar vaker kunnen zien? Dat vroegen een aantal vriendinnen en ik ons vier jaar geleden af. Door een fietsclub op te richten, was het antwoord. Hoewel we helemaal geen fietservaring hadden, gingen we kort daarna allemaal samen een fiets kopen. Ondertussen fietsen we heel regelmatig in het weekend, want het is een toegankelijke sport die tegelijk heel sociaal is. Je start gemakkelijk een gesprek met iemand terwijl je op de fiets zit. Onze partners hebben zich nu ook verzameld in een fietsclub, dus we spreken regelmatig af om na een tocht samen nog wat te drinken.

Het leven zoals het is

“Samen met mijn echtgenoot heb ik me nog bij een andere fietsclub aangesloten. Het fietsen met mijn vriendinnen alleen was iets te vrijblijvend. Ik had een doel nodig om gemotiveerd te blijven om op zaterdag of zondag toch uit mijn bed te komen, zelfs bij slecht weer. Dat doel is de 1000 kilometer voor Kom op tegen Kanker, waaraan we tijdens het Hemelvaartweekend met een ploeg van de Rotaryclub van Dendermonde deelnemen.”

“De eerste keer dat ik meefietste met de 1000 kilometer nam ik één rit van 125 kilometer voor mijn rekening. Vorig jaar vroegen mijn echtgenoot en ik ons af of het ons zou lukken twee zulke ritten te fietsen. Zodra zoiets lukt, denk je natuurlijk alweer aan wat er nog meer mogelijk is. Zelfs als het misschien niet meer gaat, toch nog een tandje bijsteken, het is misschien wel een parallel met het professionele leven. Af en toe een zware fietstocht maken is hoe dan ook goed voor het karakter. En samen over de eindstreep rijden, dat is kicken.

“Je komt tijdens zo’n rit voor de 1000 kilometer ook in aanraking met het leven zoals het is. Met de mooie kanten van het leven, want er rijden altijd mensen mee die de strijd tegen kanker hebben gewonnen. Heel ontroerend en hartverwarmend is dat. En met de minder mooie kanten. Je hoort in de pelotons evengoed heel heftige verhalen. Het is een cliché, maar het leven kan zo snel voorbij zijn. Dan besef je toch dat je familie en vrienden nodig hebt om op terug te vallen. Daarom vind ik het belangrijk de banden met hen nauw te houden. De meesten hebben professioneel niets met mij te maken en dat heb ik ook nodig. Ik vind niets vervelender dan altijd over mijn werk te blijven praten. Er is meer dan dat. Ik haal veel voldoening uit mijn baan, maar de rest is minstens even belangrijk.”

Ankerpunten vrijhouden

“Ik heb door de jaren dan ook geleerd bewuster bezig te zijn met de balans tussen werk en leven. Wat daarbij helpt, is dat ik voor het werk vaak in Amsterdam ben. Als ik daar twee of drie dagen verblijf, zonder gezin, moet ik alleen aan mezelf denken en kan ik heel productief zijn. Zodra ik thuiskom, kan ik mijn werk dan ook weer helemaal loslaten. Ik probeer in het weekend dus niet achter mijn computer te kruipen, maar er zijn momenten dat het niet anders kan. Dan werk ik liever nog iets af op zaterdagochtend, wanneer de kinderen nog slapen. Anders kan ik me toch niet helemaal ontspannen.

“Er zijn andere ankerpunten die ik vrijhoud voor mijn drie kinderen. We starten het weekend op vrijdagavond bijvoorbeeld net zoals we het op zondagavond afsluiten: met een aperitief. Daarna eten we samen en overlopen we de voorbije dagen. Dat is helemaal niets spectaculairs, maar het is een rustpauze voor het gezin die we bewust proberen in te lassen. Mijn kinderen zijn ondertussen 14, 16 en 18, en hebben dus ook een vrij druk sociaal leven. Maar die paar uurtjes per week, daar kijken ook zij naar uit.”