REDDEN DUITSLAND EN FRANKRIJK DE BELGISCHE STAAT ?

Laat de Belgische regering het zo ver komen dat Duitsland en Frankrijk de Belgische staatsschuld op zich zullen nemen om te beletten dat er in hart van Europa chaos ontstaat ? Een gedurfde denkpiste, ze leeft in de Wetstraat.

Voor minister van Financiën en Buitenlandse Handel Philippe Maystadt liggen de kaarten klaar en duidelijk : ofwel realizeren we de Europese Monetaire Unie (EMU), ofwel komt er chaos. “Als we er niet in slagen de weg van de Europese integratie verder te bewandelen, vrees ik ervoor dat we zeer snel in een situatie van achteruitgang en ontmanteling zullen terechtkomen. Daardoor dreigt hét grote objektief van de Europese konstruktie, nl. de pacifikatie, op de helling te komen, ” aldus de Karolingse bewindsman in een interview met Le Soir. Maystadt koos voor het klassieke vakantie-interview dezelfde Franstalige krant als zijn patron Jean-Luc Dehaene (zie ook blz. 18).

Al zal men het vanuit de hoek van de privé-banken niet graag horen, Philippe Maystadt behoort reeds jaren tot de betere excellenties van de federale regering. Zo kregen onder zijn supervisie de Belgische financiële markten een verfrissend konkurrentieel uitzicht. Profileert hij zich met zijn wat apokalyptische beelden over een Europa zonder EMU nu ook als een Groot Staatsman, d.w.z. iemand die konkrete ontwikkelingen ziet waar gewone stervelingen in het ijle tasten ? Neen.

Maystadt heeft met zijn stelling EMU of de chaos gelijk maar dan enkel voor België. Zeker de nu al sedert mei 1988 op Financiën zittende Maystadt weet maar kan dat uiteraard onmogelijk hardop zeggen dat een ortodoxe, marktconforme oplossing van het Belgische schuldenprobleem zo goed als niet meer haalbaar is. De kanker zit te diep geworteld opdat een gewone terapie nog soelaas zou kunnen brengen.

Met de kreatie van een monetaire unie verdwijnt uiteraard de Belgische overheidsschuld niet. Wat wel afgesloten wordt op dat moment, is de historisch vaak bewandelde weg om via inflatie de schuld te gaan delgen : België kan dan immers niet meer autonoom tot geldschepping overgaan. In principe blijft wel de mogelijkheid dat België alsmaar zwaardere belastingen moet opleggen om haar publieke financiën overeind te houden. Dit is echter teoretisch : binnen een monetaire unie is er per definitie vrij verkeer van kapitaal en arbeid zodat België snel zou verworden tot een sociaal-ekonomische woestijn in het hart van de unie.

Onze huidige bewindsvoerders spekuleren er duidelijk op dat zeg maar Duitsland en Frankrijk het perspektief van een geruïneerd België in het hart van het eengemaakte Europa niet onder ogen willen zien en dus zullen ingrijpen in de Belgische schuld. Heel konkreet komt dit er op neer dat vooral die twee grote buurlanden dat gedeelte van de Belgische overheidsschuld overnemen dat ons land belet om op het vlak van de algemene ekonomische omkadering binnen de algemene pas te lopen.

Waarom zo’n geschenk voor België en niet voor b.v. een land als Italië dat ook met een torenhoge overheidsschuld kampt ? Essentieel twee redenen spelen hier. Ten eerste, hoewel in % van het BBP nog altijd kleiner dan de Belgische, is in nominale termen (in lires, DM of welke munt ook) de Italiaanse overheidsschuld vele malen groter dan de Belgische en dus ook zwaarder om (gedeeltelijk) over te nemen. Uitgedrukt in % van het gezamenlijk Duits-Franse BBP is de Belgische overheidsschuld gelijk aan 9 %, de Italiaanse 40 procent.

Ten tweede, Italië voldoet aan nagenoeg geen enkele der Maastricht-criteria terwijl België, gesteld dat we hoe dan ook de 3 % lopend tekort volgend jaar halen, enkel uit de pas loopt wat betreft de overheidsschuld.

Hiermede zitten we ook bij de hoofdreden waarom onze autoriteiten zo mordicus vasthouden aan het sterke-frankbeleid : alleen daardoor behouden we een kans om aan de Maastricht-criteria inzake wisselkoersstabiliteit en rente-evolutie te blijven voldoen. En zodoende behoudt men zicht op de EMU die op haar beurt onze schuldenproblematiek zal oplossen. Dat we ondertussen van onze ekonomie een kerkhof maken, is een onaangenaam maar niet echt belangrijk neveneffekt voor de heren politici.

JVO