President vanuit het niets

Een mooiprater. Een charmeur. Een onbetwist redenaarstalent. Een enorme werkkracht. Een provincieman die het schopte tot ster in Parijs, en die het vanuit het niets tot president bracht. In een biografie analyseren Gérard Davet en Fabrice Lhomme de Franse president Emmanuel Macron. De twee journalisten van de Franse krant Le Monde leverden voordien al grondig uitgewerkte biografieën van de vroegere presidenten Nicolas Sarkozy en François Hollande, en de presidentskandidaat François Fillon. Daarin schetsten ze vaak een vrij cynisch portret van de Franse politieke zeden, waar grote ego’s elkaar vooral dwarsbomen.

In hun jongste boek gaan ze verder op dat beproefde recept. Het voordeel? Hun boek leest niet als een hagiografie. Het nadeel? De duidelijke politieke voorkeur van de twee journalisten: links. Macron is dat niet, en dat verwijten de auteurs hem. Meer nog: hij pleegde een vadermoord op zijn politieke gangmaker François Hollande. Onder hem werd Macron groot. Eerst als adjunct-secretaris-generaal in het presidentiële Elysée, later als minister van Economie. Volgens de auteurs gebruikte Macron die functies enkel om zijn loopbaan uit te bouwen.

De mentors van de begenadigde netwerker waren de invloedrijke economen en essayisten Alain Minc en Jacques Attali. Beide zeventigers, want als geen ander kan de president de oude garde charmeren. Vreemd genoeg rekende zijn partij, La République en Marche!, tegelijk met die ouderen af. De 44-jarige president laat zich vooral adviseren door enkele jongeren. Tegelijk heeft zijn partij nauwelijks een basis in Frankrijk. Dat bleek al bij voorbije verkiezingen. Niet moeilijk, oordelen de auteurs. Emmanuel Macron heeft vooral één agenda: zichzelf in de kijker plaatsen. Weinig presidenten voor hem waren zo geïnteresseerd in hoe de volgende generaties hem zouden beoordelen. Macron cultiveert een beetje het imago van een verlichte vorst. Maar volgens de auteurs ontbreekt het Macron vooral aan ideologische fundamenten. Hij leerde de politieke knepen niet door langzaam door te groeien vanuit de partijbeweging. Dat gebrek aan organisch gegroeide politieke principes maakt zijn herverkiezing niet zeker.

Wolfgang Riepl