POLITIEK EN RECLAME

Claes zou premier worden

Na de parlementsverkiezingen in 1991 beklonken de toenmalige Vlaamse liberale kopman Guy Verhofstadt en de destijds nog ongenaakbare Waalse rode keizer Guy Spitaels een programma voor een paarse regering. “Tot grote verwondering van Spitaels had de Friedmaniaanse Verhofstadt nagenoeg alle sociale eisen van de PS ingewilligd en was er aan de onderhandelingstafel tussen beide mannen wederzijds respect en sympathie ontstaan,” schrijft reclameman Wim Schamp in 10 jaar politieke campagnes. Ook de SP had niet onmiddellijk nee gezegd tegen het aanbod van Verhofstadt. De Vlaamse socialisten stelden evenwel een onoverkomelijke preliminaire voorwaarde voor echte onderhandelingen : Willy Claes zou premier moeten worden van de nieuwe coalitie. “De SP heeft die versie van de feiten altijd ontkend, maar ze werd achteraf door uiteenlopende bronnen bevestigd. Ook aan mij heeft men, weliswaar vanuit VLD-hoek, verteld dat het voor de SP meer een kwestie van personen was Willy Claes versus Guy Verhofstadt dan een kwestie van programma.”

Nog voor hij midden jaren tachtig zijn eigen reclamebureau WIM in de steigers zette, had Schamp al furore gemaakt met de spraakmakende campagne voor PVV-politica Annemie Neyts. De slagzin Annemie brusselt werd een begrip. Als onafhankelijk reclamemaker schopt hij het vervolgens tot hofleverancier van de SP-top. Frank Vandenbroucke kende hij al uit zijn Leuvense studentenjaren, die trotskistisch gekleurd waren. Ofschoon Schamp zich in de ondertitel van zijn boek een huurling noemt, beklemtoont hij dat zijn engagement steeds op de voorgrond trad. Uitgerekend het meer willen zijn dan de ingehuurde uitvoerder, brengt hem in aanvaring met de SP-top en de partijwoordvoerder. Ze dulden geen kritische meedenker, maar willen iemand die keurig hun eigen bedenksels fraai vorm geeft. Schamp stapt over naar het blauwe kamp, waar hij de nieuwe kleren van Verhofstadt helpt aanmeten : de ombouw naar de VLD.

Ondertussen steekt Schamp zijn ontgoocheling over Frank Vandenbroucke niet onder stoelen of banken. Tot meer dan enkele publieke geheimen verklappen, komt hij echter niet. Zijn Don Quichote-gevecht met het partij-apparaat is onthullender, maar verbaast evenmin. Bij de VLD geraakt Schamp overigens in hetzelfde brakke vaarwater : andermaal botst hij op de interne communicatiespecialist.

Vandaag is de naam Schamp aan geen enkele partij meer verbonden. Hij voert nu campagne voor een zeer bonte groep, vandaar dan toch het etiket huurling. In het ene kiesarrondissement voert hij campagne voor een SP’er, in het andere voor een VLD’er. Hij speelde het zelfs klaar om zowel voor de Boerenbond als voor Greenpeace te werken. Niettemin houdt hij vol achter al zijn campagnes te staan. Het is dan ook een wat vreemd verhaal geworden, dat Schamp vooral aanwendt om zichzelf te verantwoorden.

LDD

Wim Schamp, 10 jaar politieke campagnes. Hadewijch, 335 blz., 790 fr.