Piet van Waeyenberge

Het mooie, witte en statige gebouw waarin De Eik NV huist, doemt als een totale verrassing uit de omliggende straten en uitgestrekte weiden van Dilbeek op. Want Dilbeek is in de eerste plaats een groene gemeente. En heel duidelijk ook een Brusselse gemeente ‘waar de Vlaming thuis is’. Alvast twee redenen waarom Piet van Waeyenberge het best naar zijn zin heeft; daar in dat lichtrijke L-vormige kantoor op de derde verdieping van iets wat ooit een ‘gezegende’ plek was.

Van Waeyenberge: “Vroeger stond hier een klooster. Dat is omgebouwd tot een kantorencomplex. En de tweede vleugel, waarin we ons nu bevinden, is bijgebouwd. Maar volledig conform de uitstraling van het klooster. Soberheid regeert. Zij het met meer stijl en licht dan de kloosterorde gewoon was. Het Antwerps architectenbureau Storme Van Ranst heeft voor het ontwerp van dit gebouw getekend.” Je merkt het. Daar waar vroeger muren stonden, zitten nu ramen. En daar waar ramen zaten, werd een muur gemetseld. “We hebben de religieuze gedachtegang – afgesloten van de buitenwereld – letterlijk omgegooid. Licht en lucht zijn twee voorname eigenschappen van dit gebouw. Want een raam dient uiteindelijk niet alleen om door te kijken, maar ook om open te zetten.” Dat klopt. De gebruikte materialen noch de vormgeving roepen om aandacht. Alles is discreet. En van de allerbeste kwaliteit.

“Wat dat trekpaard beneden in de receptie doet? Dat is de maquette van het Brabants trekpaard dat in Lennik pronkt. Ik fok Brabantse trekpaarden en heb vroeger zelfs een vereniging in het leven geroepen voor de verdediging en het behoud van dat levend stukje Belgisch patrimonium. Trekpaarden zijn prachtige beesten. En harde werkers. Je mag ze gerust interpreteren als symbool van ons bedrijf: ‘Hier wordt gewerkt en hier geraakt men vooruit’,” aldus de man die erevoorzitter is bij het Vlaams Economisch Verbond ( VEV).

Maar de stevige vierpoter is niet de enige referentie aan de natuur die bij De Eik NV ingeworteld zit.

Er is natuurlijk de naam van het bedrijf. En buiten, rondom het U-vormige pand, heffen de statige loofbomen met hun gelobde bladeren trots en krachtig hun takken ten hemel. De oude eiken overschaduwen de nieuwe; de loofboom voelt zich hier duidelijk thuis. Van Waeyenberge: “Mijn vader heeft de naam van de onderneming bedacht. Hij werd geboren in de Eikenstraat in Steenhuizen (Oost-Vlaanderen) en heeft sindsdien altijd veel sympathie gekoesterd voor deze boom. De eik groeit traag, is zeer sterk en wordt eeuwenoud. Wij dus ook. Tja, en dat dit bedrijf uitgerekend in de Eikelenbergstraat ligt, is een gelukkig toeval.”

We bevinden ons op honderd meter boven Brussel, en dat is vrij uniek. De Brusselse Grote Markt ligt in vogelvlucht maar zes kilometer hier vandaan. Bij mooi weer kijkt Van Waeyenberge uit op de basiliek van Koekelberg.

“Ik breng bijna éénderde van mijn werktijd op kantoor door. Meestal om de stapels lectuur door te nemen, want ik lees veel. Rapporten en verslagen, vaktijdschriften, noem maar op.” Een computer is nergens te bespeuren. “Ik geef nog altijd de voorkeur aan hard copy. Het scherm ligt me niet, ik moet iets in handen hebben.”

“Al moet ik daaraan toevoegen dat de Heilige Voorzienigheid op mijn kantoor wel voor de nodige kabelaansluitingen heeft gezorgd. Dus als het moet, kan het. En ik vermoed dat mijn kinderen het pleit nog zullen winnen: ze proberen me al een tijdje warm te krijgen voor wat nieuwe communicatie heet. Maar ik ben een verstokt liefhebber van boeken. Mooie boeken. We hebben bijvoorbeeld Belgiës grootste collectie uitgaven van Plantijn in huis. Op mijn kantoor ligt dan weer voornamelijk literatuur die verbonden is met mijn studententijd. Veel doctorale geschriften ook. Ik heb nog altijd veel contact met de mensen waarmee ik gestudeerd heb. Of het nu in Leuven, Illianois of Harvard was. Je mag dat networking noemen, al wil ik benadrukken dat al die relaties spontaan gegroeid zijn en ik er dus echt een heel aantal vrienden aan overgehouden heb”.

Van Waeyenberge wil zich niet alleen met natuur omringen. “Dat spreekt voor zich. Ik heb op mijn kantoor evenzeer cultuur nodig. In de vorm van boeken. Maar ook in de vorm van kunstwerken. Daarom dat het hele gebouw verrijkt is met allerlei werken. Voornamelijk van hedendaagse Belgische kunstenaars. Neem de vooruitstrevende meubels van Pieter De Bruyne; die kom je op deze verdieping zowat overal tegen. Ik houd van zijn verfijnde stijl, van die eenvoud op zoek naar perfectie in vorm en materiaal. En dit mooie doek, Marine, is van de onlangs overleden Maurits Van Saene. De meeste kunstenaars heb ik overigens ontmoet; ken ik persoonlijk. Behalve de Japanse etser Hamagucci.”

De zestiger is graag op kantoor. “Precies omdat het zo’n mooie en aangename plek is. Ik heb ook altijd de deur open staan. Iedereen is hier welkom, die toegankelijkheid is eigen aan de stijl van mijn management. Zelfs als ik na de lunch een dutje doe op de tweezitsbank, staat de deur open. Want ja hoor, dat is het verworven recht van een oud-gediende: een zalige siësta van hooguit twintig minuten. Net genoeg om er daarna weer energiek en enthousiast in te vliegen”.

margot vanderstraeten