Pardon.

In het fraai gerenoveerde ‘blauwe salon’ van zijn classicistische ambtswoning, rijkelijk voorzien van achttiende-eeuws stucwerk in bas-reliëf en andere speelse tierlantijntjes, nam minister van Financiën Didier Reynders ( MR) vorige week – noblesse oblige – welgeteld drie maal de woorden ‘fiscale amnestie’ in de mond, toen Trends hem hierover aan de tand voelde (zie blz. 44).

De eerste keer om de maatschappelijke utopie ervan te illustreren: “In België krijg je fiscale amnestie politiek nooit verkocht”. De tweede keer om zijn ministeriële verantwoordelijkheid in de verf te zetten: “Ons land is te klein en onze economie te open om een algemene fiscale amnestie door te voeren”. En de derde keer om de hete aardappel naar de Europese agenda door te schuiven: “Als de EU een algemene amnestie doorvoert, zullen wij deze inkomsten kunnen gebruiken voor de bijkomende afbouw van de overheidsschuld of de extra financiering van het Zilverfonds“.

Het toont aan hoezeer het politiek spitsroeden lopen is om in België – zoals Nederlanders het zo mooi omschrijven – een ‘generaal pardon aan zwartspaarders’ te verlenen. Maar niet getreurd, het ministerie van Financiën zet de deur op een kier. Sinds 1 januari van dit jaar kan elke berouwvolle Belg met zijn lokale belastingcontroleur een individueel contract afsluiten om de situatie recht te zetten: ruling heet dat in vaktermen. Begin maart zal de administratie, aldus de minister, kant en klaar staan om alle aanvragen op efficiënte wijze te behandelen. Strooibriefjes en brochures zullen het systeem bij bedrijven en fiscale adviesbureaus promoten. Het lijkt wel alsof de overheid een lucratieve variante heeft gevonden van wat de kerk jarenlang van op de kansel predikte: koop een aflaat om uw zieltje in de (fiscale) hemel te redden.

Is ruling het politieke ei van Columbus, dat erin kan slagen een flinke portie van het zwarte geld van Belgische belastingplichtigen – naar schatting 2,5 à 3 miljard euro – uit het buitenland te halen zonder dat de socialistische en groene coalitiepartners uit het gareel springen? Zo’n vaart zal het wellicht niet lopen. Specialisten beklemtonen dat fiscale amnestie slechts succesvol is als ze eenmalig is en geflankeerd wordt door een verscherpte controle en strenge straffen. De ruling van Reynders wekt bij sommigen de indruk dat de wet kan worden ‘gemasseerd’ of geïnterpreteerd, vergt in sommige gevallen de tussenkomst van duur betaalde fiscalisten of consulenten en kan door een volgende regeringscoalitie zomaar worden stopgezet.

Maar het pleidooi van Didier Reynders voor enerzijds een ‘gecamoufleerde’ fiscale amnestie in België en anderzijds een ver doorgedreven amnestie op Europees vlak, heeft wel één grote verdienste. Het haalt de discussie uit de taboesfeer en geeft een jonge generatie van ondernemers – zonen en dochters die met een zwarte erfenis uit het verleden zitten opgezadeld en in deze barre tijden al te graag het eigen vermogen van hun KMO zouden willen opkrikken – een perspectief. Dat fiscale amnestie ook als breekijzer kan dienen voor gehaaide politici om het Zwitserse bankgeheim te kraken en de ‘valse’ fiscale concurrentie tussen de verschillende lidstaten aan te pakken, nemen we er dan ook graag bij.

De tijdgeest is rijp. De economische baten zijn reëel. En de remedie is heilzaam voor onze belastingmoraal. Kortom, waar wachten we op? Laten we dit schijnheilige ethische sfeertje dat jarenlang rond zwart geld en fiscale amnestie bleef hangen, nu eindelijk eens definitief achterwege laten.

Piet Depuydt, Hoofdredacteur [{ssquf}]

Laten we dit schijnheilige ethische sfeertje dat jarenlang rond zwart geld en fiscale amnestie bleef hangen, nu eindelijk eens definitief achterwege laten.