Onvrede.

De cijfers staan er, zwart op wit. 71% van de Belgische bedrijfsleiders – dus Trends-lezers zoals u – weigert in Irak ten oorlog te trekken: zij geven de voorkeur aan verdere wapeninspecties (67%) of nieuwe economische sancties (4%). Twee derde onder hen brengt zelfs begrip op voor de legalistische actie van minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel ( MR) – dat in schril contrast met de VBO-toplui Luc Vansteenkiste en Tony Vandeputte.

Nog een opvallende vaststelling: één op de twee Belgische ondernemers gelooft niet dat een (snelle) militaire interventie in Irak zijn of haar bedrijfsomzet in 2003 positief zal beïnvloeden. Met andere woorden, 48% onder u gaat lijnrecht in tegen de beurslogica en pronostieken van diverse economische analisten die ervan uitgaan dat een kort en krachtig Amerikaans offensief de sluipende onzekerheid in de markt zal elimineren en het vertrouwen herstellen (zie Trends-enquête, blz. 16).

Mogen we uw mening even nuanceren? Eerst en vooral, deze economische sterrenwichelarij is niet zo essentieel. Het is en blijft koffiedik kijken wat de reële impact van een tweede Golfoorlog op de economie zal zijn. Zelfs als we – zoals columnist Emiel Van Broekhoven in deze Trends doet (blz. 81) – ons even laten meedrijven in de Amerikaanse denktrant en ermee rekening houden dat een zege in Irak de beurs een korte kickstart kan geven. Wat wél beter inschatbaar is, zijn de politieke gevolgen van de huidige aanpak van het conflict. En daar kunnen we maar één ding vaststellen: dat het ‘Michel-manoeuvre’ op korte termijn weinig meer heeft veroorzaakt dan een crisis in de Navo, onenigheid binnen de Europese Unie en gezichtsverlies voor de Verenigde Staten.

Zeven op de tien bedrijfsleiders die dit lezen, zullen nu waarschijnlijk steigeren. Politici kunnen toch niet blind blijven voor de protestbetogingen van zeven miljoen mensen in meer dan zeshonderd steden, zullen zij zeggen? En die straatacties zijn toch even essentieel als de legendarische Vietnambetogingen uit de jaren zestig?

Dat klopt, maar er is één belangrijke nuance. In de jaren zestig kwamen de demonstranten op straat wegens een feitelijke oorlog. Zij protesteerden tegen de uitzichtloosheid van dat conflict en snakten naar vrede. De huidige protestacties viseren een mogelijke oorlog en zijn eerder gedreven door onvrede: onvrede met, wat velen percipiëren als, de ‘arrogantie’ van de VS en zijn ‘usurpator’ Bush.

Politici die deze nuance over het hoofd zien en in de massale protestbetogingen de aansporing zien om hun blazoen van ‘ethische diplomaat’ op te poetsen en een kruistocht te beginnen tegen het transatlantisme, bewijzen hun volk geen dienst. Zij mikken op kortetermijngewin en spelen daarmee vooral Saddam Hoessein in de kaart.

Toegegeven, het moet deugd doen om als klein land met veel branie de middelvinger te kunnen opsteken naar die Amerikaanse grootmacht. Maar die pret is slechts van korte duur. Daarna komt de ergernis opnieuw bovendrijven, een ergernis die we vooral te danken hebben aan onze eigen onmacht. “Een buitenlandse politiek die niet geënt is op een strijdkracht, is slechts wind. De Amerikanen vullen de leegte op die wij hebben gelaten. Wij hebben op onaanvaardbare wijze onze vredesdividenden te gelde willen maken,” zegt een onverdachte bron, Guy Spitaels, PS-politicus met pensioen en auteur van het boek ‘L’improbable équilibre’, deze week aan onze confraters van Trends-Tendances.

Louis Michel is geen vredesduif, maar een raaf die kraait en pikt op het kadaver van de onvrede. En die onvrede zal hij niet wegnemen door een vuist te maken tegen Bush. België kan alleen voor duurzame vrede en economisch herstel zorgen als het samen met de EU en de Navo een vuist maakt tegen Saddam.

Piet Depuydt, Hoofdredacteur [{ssquf}]

België kan alleen voor duurzame vrede en economisch herstel zorgen als het samen met de EU en de Navo een vuist maakt tegen Saddam.