“Er waren momenten in mijn leven dat ik helemaal verzoop in het werk. Bijna elke dag liep ik als een robot mee in de ratrace. Dat was niet toevallig in de periode in mijn leven dat ik muziek even vaarwel had gezegd. Het leidde ertoe dat ik de balans tussen werk en vrije tijd niet in evenwicht kreeg, terwijl die voor mij zo belangrijk is. Heel efficiënt was dat na een tijdje niet meer. Ondertussen besef ik dat ondernemen en musiceren voor mij zijn zoals yin en yang. Muziek schrijven en spelen is een gigantische uitlaatklep.
“Dat was altijd al zo. Ik was veertien toen ik begon te drummen. Samen met mijn broer, die gitaar speelde, vormde ik al snel een band. We trokken van jeugdhuis naar mosselsouper, naar waar we maar konden optreden. Mijn eerste optredens deed ik op een plank op een paar bierkratten, later volgden grotere podia. De muziekmicrobe kreeg me almaar meer te pakken. En het applaus, dat is verslavend, hé” ( lacht).
“Met een mooie performance kun je soms een oorverdovende stilte creëren. Met de band De Grungblavers stond ik vorig jaar zeven keer in de Elisabethzaal in Antwerpen. Als je daar een nummer kunt spelen dat de mensen stil maakt, krijg je evenveel kippenvel als wanneer je een zaal uit de bol ziet gaan. Op dat moment neemt het kleine jongetje in mij, het jongetje dat graag erkenning krijgt, het waarschijnlijk over. Dat is des mensen, denk ik.”
Kleine nobody
“Toch is dat niet de enige reden waarom ik graag op een podium sta. Omdat ik bij verschillende bands speel, treed ik minstens één keer per maand op. Dat dat vaak in de nachtelijke uurtjes is, neem ik erbij. Na zo’n optreden heb je misschien wel wat uren minder geslapen, maar je bent dan helemaal ontladen en je voelt de adrenaline door je lijf jagen. Dat maakt je hoofd helemaal vrij. Dat kleine jongetje in mij droomt er soms nog van te kunnen optreden in nog grotere zalen, zoals de Lotto Arena of het Sportpaleis. De realist in mij, de ondernemer, weet wel hoe laat het is en wat de beperkingen zijn ( lacht).
“Vorige maand is mijn eerste soloalbum uitgekomen: Slower, Smaller, Happier. De plaat moet nog groeien, maar ze kwam wel al de Ultratop binnen bij de bestverkochte albums. Ik weet niet hoeveel stuks er precies verkocht zijn, maar hier in Vlaanderen zullen dat er niet gigantisch veel zijn, denk ik. Ik krijg ook veel bijval in Duitsland. Ik heb daar een promotor rondlopen, net zoals in Nederland. Daar kennen ze me alleen onder mijn artiestennaam CASS. Het is wel leuk in het buitenland als kleine nobody alleen op mijn zangtalent en mijn songs te worden beoordeeld. Binnenkort trek ik waarschijnlijk naar Berlijn om de plaat te promoten.”
Clarity breaks
“Oké, mijn agenda is daardoor soms volledig dichtgepleisterd. Dat los ik op door af en toe tijd te maken voor wat ik clarity breaks noem. Daarvoor maak ik mijn agenda soms helemaal leeg en dan probeer ik alles even te overschouwen. Ook voor mijn familie maak ik tijd, want die mag je natuurlijk niet aan haar lot overlaten. Mijn oudste twee kinderen zijn al uitgevlogen, mijn jongste twee zitten nog op de lagere en de middelbare school. Ik probeer daarom elke avond op hetzelfde moment thuis te komen, zodat ik nog met hen kan dineren voor ze gaan slapen. Het is ongelooflijk hoe weinig je elkaar anders maar ziet tijdens de week. Daarom proberen we ons tijdens die momenten op elkaar te focussen en maak ik tijdens het weekend echt veel tijd voor hen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier