“Oef” – de sms van Verhofstadt

Premier Guy Verhofstadt had Wolfgang Bernhard, de grote baas van Volkswagen, wel degelijk iets te melden, die beruchte week in april 2006, toen de Duitse media de doodsklokken luidden voor de fabriek in Vorst.

“De Duitse pers, Der Spiegel en Focus op kop, bleven de sluiting van VW Brussel voorspellen,” herinnert Lode Willems zich. “Maar Brussel was ondertussen opgeklommen tot de meest productieve van de veertig VW-vestigingen. Ook besliste de Belgische regering over een lastenverlaging op ploegenarbeid, wat een opsteker is voor de VW-vestiging in België. Hierdoor zit België voor de lonen iets onder de benchmark voor de automobielindustrie.”

De Belgische topdiplomaat had twee jaar geleden over Volkswagen al aan de alarmbel getrokken. “Na een gesprek met een hoog kaderlid van VW die zich in weinig diplomatieke termen beklaagde over het gebrek aan communicatie met de Belgische beleidsverantwoordelijken. Premier Guy Verhofstadt heeft hier persoonlijk direct op ingespeeld en we kregen, niet zonder moeite – want zo’n concern laat niet graag voortijdig in zijn kaarten kijken – de topman van Volkswagen, Wolfgang Bernhard, aan de telefoon.”

Parallel bracht Willems andere pionnen in stelling. “Rond diezelfde periode ben ik een paar keer met Christian Wulff, de premier van Nedersaksen (18 % van het VW-kapitaal), gaan spreken. In Nedersaksen telt België mee. Het is immers de zetel van Solvay Duitsland. Dankzij de tussenkomst van onze honoraire consul, toevallig ook de baas van Solvay Duitsland, was ik de eerste ambassadeur die met Wulff ging lunchen, twee dagen na zijn overwinning op de SPD’er Sigmar Gabriel. Het is de taak van een ambassade om te bewijzen dat we als Belgen een aantal troeven kunnen uitspelen, zowel offensief als defensief.”

Deze netwerking wierp uiteindelijk vruchten af. “Net voor de cruciale zitting van de raad van bestuur van VW in april heb ik weer met Wulff gesproken, die zich positief uitliet. Ik had ook contact opgenomen met Lord Simon of Highbury, een ex-voorzitter van British Petroleum (BP), om hem raad te vragen. Simon zetelde in de raad van bestuur en was de eerste covoorzitter van de Belgo-Britse Conferentie die ik als ambassadeur in Londen in 2000 samen met baron Paul Buysse had opgericht. Toen van de allerhoogste baas, Bernd Pischetsrieder, de verlossende telefoon kwam – “Brüssel schliessen, das war nie ein Thema” – zakte ik bijna op de knieën.” Met goede boodschappen moet je altijd vlug zijn en dus ik stuurde snel een sms naar Verhofstadt: “Brussel sluit niet. Lode.”

Ik had mijn gsm nog in de hand en las: “Oef!”