Nyrstar redden met de glimlach

De minzame Luxemburger Roland Junck ruilt na ruim een kwarteeuw het staal voor het zink. Bij de zinkverwerker Nyrstar krijgt Junck (53) meteen een nieuwe kans om zich te bewijzen als CEO van een beursgenoteerd bedrijf.

Die eerste kans kreeg hij in 2006, toen de Indiër Lakshmi Mittal hem aan het hoofd katapulteerde van staalgigant ArcelorMittal, goed voor 320.000 werknemers en een zestigtal fabrieken. Die job kreeg de besnorde Junck naar verluidt omdat hij zich – in tegenstelling tot de andere toplui van Arcelor – niet had laten verleiden tot kritiek op raider Mittal. “Het is niet mijn stijl om agressief te zijn”, zei Junck toen. Het hielp ook dat hij het juiste profiel had – volbloed Luxemburger met een ruime industriële achtergrond – om de fusie vlot te doen verteren bij werknemers en vakbonden.

Junck studeerde aan de polytechnische hogeschool van Zürich en behaalde een MBA aan de Luxemburgse universiteit Sacred Heart. In 1980 startte zijn carrière bij het Luxemburgse Arbed. In 1993 werd hij algemeen directeur van TrefilArbed Bissen en twee jaar later vicepresident bij het Spaanse Aceralia. Hij was lid van het directiecomité van Arbed tussen 1999 en 2002, tot hij bij Arcelor, de nieuwe fusiegroep rond Arbed, Aceralia en het Franse Usinor, verantwoordelijk werd voor vlak koolstofstaal.

De steile klim van Junck leidde tot enig wenkbrauwengefrons. Volgens iemand uit zijn entourage kon dat alleen omdat hij een van de weinige Luxemburgers was – en is – met de kwaliteiten om in de hoogste regionen van de staalindustrie te functioneren. Zeker bij Arbed wilde de raad van bestuur absoluut Luxemburgers aan de top. Daardoor werd Junck zwaar gepromoveerd, zegt de anonieme bron. “Dat wekte wrevel op. Junck heeft zelf nooit een fabriek moeten uitbouwen. Hij kwam telkens aan het hoofd van iets wat door anderen al was opgebouwd.”

Stamina

Lang heeft Junck niet kunnen genieten van zijn eerste CEO-rol. Hoewel Mittal hem voor het oog van de verzamelde wereldpers had bewierookt, schoof hij hem drie maanden later aan de kant. Junck werd gedegradeerd tot bestuurder bij Arcelor China. Intussen accepteerde hij wel een zitje als bestuurder van Nyrstar en vorig jaar ook bij Agfa-Gevaert. In beide raden van bestuur is Julien De Wilde, de voormalige CEO van Bekaert, zijn voorzitter.

De twee leerden elkaar kennen via een joint venture van Bekaert en Arcelor in Brazilië. “Ik schat hem hoog in”, zegt De Wilde. “Hij heeft een heel goed strategisch inzicht en zorgt dat dingen geïmplementeerd raken. Hij is een teamspeler die mensen warm kan maken. En hij is van zijn woord.”

“Globaal genomen is zijn carrière goed verlopen. Maar volgens mij werkt hij te veel met consultants, wat een teken van zwakte kan zijn”, zegt een waarnemer.

De Wilde omschrijft Junck als een sterke interne communicator. “Het zal nu moeten blijken of hij ook naar buiten toe een goede communicator is”, zegt De Wilde, die vurig hoopt dat de nieuwe CEO Nyrstar uit het moeras trekt. “In de staalindustrie, waar men al lang heeft moeten werken om te overleven, heeft hij toch bewezen dat hij stamina heeft. Hopelijk helpt dat ons ook.”

“Hij zou het moeten kunnen, maar het is geen cadeau”, klinkt het bij zijn vroegere entourage. “Hoewel, bij Nyrstar gaan de zaken zo slecht dat het quasi onmogelijk wordt om nog slechter te doen.”

Waarnemers zijn het er intussen over eens dat de glimlach, die niet van Juncks gelaat weg te branden lijkt, niet gespeeld is. “Hij is een heel aangename vent met heel veel gevoel voor humor”, weet De Wilde. “Joviaal, een vlotte jongen, maar nogal gedesorganiseerd in zijn afspraken”, klinkt het. “Naar belangrijke onderhandelingen in het verre buitenland – waar Junck verondersteld werd aanwezig te zijn – durfde hij wel eens zijn medewerker te sturen. Zonder iemand op voorhand op de hoogte te brengen en zonder te bellen.”

Fotografie is zijn grote passie. “Hij is een halve kunstenaar die prachtige dingen heeft gedaan”, zegt De Wilde. Junck heeft ook al een rist tentoonstellingen van zijn werk achter de rug. Zo waren er vorig jaar vernissages in Brussel en Berlijn.

En Junck drinkt ook graag een glas wijn, weet De Wilde nog. “Maar hij is absoluut geen dronkaard, hoor.” (lacht uitbundig) (T)

Bert Lauwers & Celine De Coster