Nieuwe alternatieven voor champagne

Ook de champagneproducenten voelen de impact van de financiële crisis. Veel consumenten zoeken een alternatief voor de dure drank en komen terecht bij Spaanse cava. Maar ook de Nieuwe Wereld staat te drummen om zijn ‘sparkling wines’ in Europa aan de man te brengen.

De grote champagnemerken uit Reims en Epernay controleren niet alleen de champagnemarkt maar doen er ook alles aan om de productie van schuimwijn te domineren. Kijk maar naar de Loirevallei. Dochterbedrijven van gerenommeerde champagnehuizen als Bollinger, Taittinger en Alfred Gratien vestigden zich in Saumur om er van de lokale druivensoorten schuimwijn te maken. Moët & Chandon – onder meer bekend van het luxemerk Dom Pérignon – dan weer investeerde in verscheidene wijnbouwregio’s in de Nieuwe Wereld. In 1959 al streek de champagneproducent neer in Argentinië, nadien ook in Napa Valley in Californië en in Australië. Moët & Chandon plantte in deze nieuwe gebieden dezelfde druivensoorten aan als in Champagne: pinot noir, chardonnay en in mindere mate pinot meunier.

Moët & Chandon, dat in Australië, Californië en Argentinië kwaliteitsschuimwijn op de markt brengt onder de naam Domaine Chandon, besliste vorig jaar om deze zomer zijn Australische schuimwijn ook in Europa op de markt te brengen. “Champagne is stilaan veel te duur aan het worden en de meeste cava, die in Vlaanderen net zoals in de rest van Europa geen onbekende meer is, is te goedkoop, ook qua kwaliteit. Wij willen met Chandon daartussenin”, aldus het wijnhuis.

Op het eerste gezicht lijkt het wat vreemd dat een gerenommeerd champagnemerk zijn eigen verlies aan marktaandeel probeert goed te maken met een goedkoop alternatief voor champagne. Toch is er geen sprake van kannibalisme, beweren ze bij Moët & Chandon: “De wereldvraag naar mousserende wijnen blijft maar toenemen en champagne kan niet volgen. Dus proberen wij met onze Australische schuimwijn te voldoen aan de vraag.” Moët & Chandon is trouwens ook niet bang van de mogelijke uitbreiding van het productiegebied in Champagne: “Die uitbreiding is eigenlijk maar minimaal.”

Traditionele methode

In het glas valt de Chandon zeker niet tegen, ook al zijn er in Nieuw-Zeeland betere schuimwijnen te vinden dan in Australië (voornamelijk die van Cloudy Bay, bekend van zijn excellente sauvignon blanc). Chandons schuimwijn komt in twee versies op de Belgische markt: een non-vintage brut en een non-vintage rosé brut. Beide wijnen worden op identiek dezelfde manier gemaakt als een champagne van basiskwaliteit.

De Chandon Brut heeft flink wat geel fruit in de geur (perzik, passievrucht), in tegenstelling tot een champagne, afkomstig van een nog koeler klimaat. Maar de finish is lang, fijn en rokerig, door de invloed van de pinotnoirdruif. Er is een lichte toets van biscuit en toast, typisch voor schuimwijnen die volgens dezelfde ‘traditionele methode’ zijn gemaakt als champagne. De mousse is romig en fijn.

Maar nog beter is de rosé. Deze wijn is romig, bijna vettig in het middengebied, maar zeer droog in de finale. Hij is veel meer gestructureerd en hartiger dan de gewone brut. De wijnen zijn verkrijgbaar bij Makro, Metro en na de zomer ook bij Delhaize. De verkoopprijs bedraagt 14,99 euro voor de gewone brut en 17,99 euro voor de rosé.

Italiaanse topper

Vermoedelijk zullen we in de komende jaren nog meer dergelijke lanceringen zien. Tasmanië en Nieuw-Zeeland zijn de moeite waard om te volgen, terwijl Californië vrij dure producten op de markt brengt, vaak even duur of zelfs duurder dan champagne zelf.

Een gebied dat in Europa veel potentieel heeft, is het Italiaanse Franciacorta. Nergens ter wereld zijn de productieregels zo rigoureus als hier. En de schuimwijn moet zeer lang rijpen voor hij gecommercialiseerd mag worden. Het is dat rijpen sur lattes – zoals de Fransen het noemen – dat de wijn zijn complexe aroma’s geeft van biscuit, cake en toast. Terwijl dat in Europa (en meestal ook in de rest van de wereld) minimaal negen maanden moet zijn, bedraagt het aantal rijpingsmaanden voor non-vintagewijnen in Champagne vijftien maanden en in Franciacorta zelfs 25 maanden. Enige nadeel is dat ze in Franciacorta niet alleen pinot noir en chardonnay gebruiken om hun schuimwijn te maken, maar ook pinot blanc of pinot bianco. Die laatste neemt vaak het leeuwendeel van de blend voor zijn rekening, maar is niet in staat om complexe wijn voort te brengen.

Door Filip Verheyden

Het lijkt wat vreemd dat een gerenommeerd champagnemerk zijn eigen verlies aan marktaandeel probeert goed te maken met een goedkoop alternatief voor champagne.