Nieuwbakken N-VA-politicus Siegfried Bracke verbaast

VRT-coryfee Siegfried Bracke doet het. Hij stapt in de politiek. Dat verbaast niet. Zijn keuze voor de Vlaamse nationalisten, voor de N-VA, doet dat wel. Het moet zijn dat logebroeder en tot de socialisten gerekende ex-journalist, hij had ooit een lidkaart van de sp.a, zoals de heilige Paulus van zijn paard werd gebliksemd en het ware licht zag.

Brackes lied was, na dertig jaar, uitgezongen bij de openbare omroep. De man moet dat zelf hebben beseft. Waarmee niet gezegd is dat zijn keuze uit negatieve overwegingen is gemaakt. Een keuze voor de socialisten was voor de politicus veel gemakkelijker geweest. Dat hij voor de N-VA koos, bewijst dat hij heel goed over zijn stap heeft nagedacht.

Het wordt wennen. Het televisiebeeld van Bracke en Bart Dewever, de voorzitter van N-VA, als partijgenoten achter dezelfde tafel, deed glimlachen. Bracke belichaamt (belichaamde?) alles wat Dewever niet verpersoonlijkt. Hij behoort (behoorde?) tot wat gemeenzaam de ‘linkse kerk’ wordt genoemd. Een bobo, een loft- of kaviaarsocialist. De socialistische partij, toenmalig nationaal secretaris Carla Galle in het bijzonder, hield ooit zijn overstap van de radio naar de televisie een tijd tegen omdat het haar beter uitkwam.

Yves Desmet Zoals die andere hoofdredacteur, Yves Desmet van de krant De Morgen. Op de krant begonnen op kosten van de sp.a en gaandeweg naar het liberale kamp van Guy Verhofstadt en Karel De Gucht geëvolueerd. Ten tijde van Paars spraken ze bij de sp.a over hem als het “schoothondje van Verhofstadt”. De socialisten konden zijn bloed wel drinken, maar dat publiek vertellen deden ze niet over een voor hen zo belangrijke opiniemaker, die zijn scherpe pen in vitriool drenkt. Politiek en journalistiek, twee machten die botsen. De eeuwigdurende haatliefde relatie.

Peter Vandermeersch
En terwijl we bezig zijn. Wat te denken van de hoofdredacteur van De Standaard, Peter Vandermeersch? Welk ideeëngoed is hij genegen? Buiten het feit dat hij ooit zei voor de groenen te hebben gestemd en republikein te zijn, is daar weinig van geweten. Zijn krant heeft dan ook geen smoel. Vandermeersch werkte zich binnen bij Corelio door de Vlaamsgezinde hoofdredacteur en politiek commentator van de krant, journalistiek coryfee Manu Ruys van de vorige generatie, naar de mond te praten.

Hij werkte zijn voorganger, Dirk Achten, nadien buiten door geduldig en vakkundig de poten vanonder zijn stoel te zagen. Achten, nu hoofd op Buitenlandse Zaken, was ook een Ruys’-boy. Bobo Vandermeersch, met de in zijn kringen conformistische baardstoppels, veranderde De Standaard zo drastisch en deed haar zo sterk van politieke koers veranderen, hij haalde een resem journalisten van De Morgen binnen, dat Ruys in Zeebrugge goed moet hebben gevloekt dat jong ooit aan zijn borst te hebben gekoesterd.

Siegfried Bracke
Terug naar Bracke. Zal de man voortaan meezingen op het Zangfeest van het Algemeen Nederlands Zangverbond? Wordt hij naast N-VA’er ook lid van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen? Gaat hij voortaan getrouw elk jaar naar de IJzerbedevaart in Diksmuide? Hoe zal de rechtse N-VA-achterban die, in zijn ogen, ‘linkse rakker’ verwelkomen?

Een televisiecollega noemde hem ooit de ‘grootste intrigant’ die hij kende. Intriges, daar is Bracke niet vies van en hij heeft verschillende scalpen aan zijn riem hangen, maar hij is ook iemand die heel beminnelijk en vriendelijk in de omgang kan zijn.

De man steekt zijn mening nooit onder stoelen of banken. In het bijzonder de Vlaamse socialisten, zijn ex-broeders, moesten het meermaals ontgelden omdat hij het roerend oneens met hen was. Vraag het maar aan Freddy Willockx, de burgemeester van Sint-Niklaas die als volksvertegenwoordiger alle hoeken van de kamer zag in een televisie-interview met Bracke. Zodra de cameralichten uitfloepten, reageerde de politicus: ‘Ze hebben er voor minder aan de deur gezet.’

Bracke was voorstander van het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang. Omdat die strategie niet werkte, maakte hij een bocht van 180 graden en liet hij zich zelf betalen om een debat voor de partij te modereren. Een gelijkaardige ommezwaai maakte hij van ‘stadhuisjournalistiek’ naar ‘wablieftjournalistiek’. Hij wou niet langer informeren op een wijze die bedoeld was om zijn bazen te imponeren, maar zijn job doen ten bate van de bevolking.

Het moet gezegd, Bracke was ‘top’ als politiek journalist, maar zijn geaffecteerdheid, die hij niet heeft in ‘normale’ doen, ergerde. Dat hij dat toontje maar laat varen op de tribune van de Kamer wanneer hij in de contramine gaat met die andere Vlaamse nationalisten van het Vlaams Belang, Gerolf Annemans in het bijzonder. Je kunt er nu al donder op zeggen dat ze de N-VA zullen aanvallen met Brackes links profiel.

Bart Dewever heeft ongetwijfeld een potentieel politiek raspaard naar zijn stal gehaald. Bracke is rad van tong, heeft bagage en argumenten, en de erudiet is niet te beroerd om het vuil te spelen als hij dat nodig acht. Zijn komst naar de N-VA verhoogt haar geloofwaardigheid als niet-extremistische partij. Hoe het met Brackes geloofwaardigheid gesteld is gezien zijn verleden, is niet meteen duidelijk.