Nieuw vlees in de lucht

De voorbije zomer is voor Yvan De Ruytter (46), nochtans een man van de kust, geenszins een verloren seizoen. Samen met de vele regen, viel vorige maand een mooi cadeau uit de lucht voor de gedelegeerd bestuurder van de NV Ostend Air College.

Al is ‘uit de lucht vallen’ misschien een beetje onkies in deze sector: de vennootschap geeft opleidingen aan privé-piloten vanop de luchthaven van Oostende. Half augustus kreeg het bedrijf een JAR-FTO-erkenning. Deze gemeenschappelijke standaard voor een pilotenopleiding van besturen der luchtvaart uit 26 landen, geeft het Ostend Air College voortaan ook een internationale erkenning. Inmiddels staan weer een dozijn kandidaat-piloten paraat die de drie jaar durende opleiding willen volgen. Kostprijs: 2,6 miljoen luchtzakken per persoon.

Voor De Ruytter is de JAR-FTO-erkenning een bewijs voor de vergaande professionalisering die de vennootschap de voorbije drie jaar doormaakte. In 1997 nam hij het beheer van Ostend Air College over. “De Oostendse vliegschool had de nodige faam, maar richtte zich te sterk op het recreatieve marktsegment. Er was een nieuw management nodig. Ik merkte meteen dat er veel interesse bestond voor een opleiding voor beroepspiloten.”

Na een analyse van de balansen van de gelijknamige BVBA Ostend Air College, veranderde De Ruytter de bedrijfsvorm. Hij bezit een vijfde van de aandelen, die voorts over diverse lokale ondernemers zijn verdeeld.

Balansanalyse en bedrijfsbeheer had De Ruytter de voorbije kwarteeuw volop beoefend, als zaakvoerder van de BVBA Vleesbedrijf De Ruytter. Op zijn zestiende stapt hij in de ouderlijke slagerij en vleesgroothandel. BVBA De Ruytter specialiseert in leveringen voor vakantiedorpen aan zee. “De vleeshandel betekende veel werken en veel geld verdienen,” aldus de Middelkerkenaar. “In 1997 heb ik de zaak overgelaten, want geen van mijn twee kinderen wilde het bedrijf overnemen.”

De luchtvaart was de uitweg voor de veertiger. Al 23 jaar lang had hij de vliegmicrobe te pakken. Drie jaar later had hij zijn vliegbrevet op zak. “Vandaag heb ik nog nauwelijks tijd om zelf te vliegen,” klaagt de druk bezette gedelegeerd bestuurder. “Mijn toestel staat al een jaar aan de kant. Maar met instrumenten werken en navigeren blijft mijn passie.” Ook op de grond mag een mens al eens dromen. Een vlucht in de cockpit van een lijntoestel, daar kan geen chateaubriand tegenop.

FOTO 1