Napoleon en Guust Flater
Vande Lanotte was vooral verontrust door de slechte cijfers die circuleerden. Maandagavond meldde voorzitter Pierre Klees dat De Post het jaar waarschijnlijk zal afsluiten met een winst van 62 miljoen euro (2,5 miljard frank). Als dat niet prachtig is. Sorry, maar zelfs een klein kind kan met een quasi volledig monopolie winst maken. Daar moet je geen geleerde consultant van McKinsey voor zijn.
De commotie ontstond nadat Rombouts eerst aankondigde dat het bedrijf het één jaar oude plan van vijf nieuwe sorteercentra opzijschuift en nu voor drie centra opteert. Vervolgens zei hij dat er ruim 400 kantoren moeten worden gesloten, wat hij één dag later alweer moest inslikken. Rombouts in de rol van Guust Flater?
Misschien wel, maar Rombouts is ook een Napoleon. Met zijn twee omstreden aankondigingen heeft hij lovenswaardige strategische doelwitten. De sluiting van de 400 kantoren was een boodschap voor de regering. De Post maakt 297 miljoen euro (twaalf miljard frank) verlies op zijn kantorennetwerk, en hoopt van de overheid een miljardenbedrag te kunnen losweken “voor het verzekeren van de universele dienstverlening” zoals dat heet. Naar verluidt zou de regering niet toehappen. Dus dacht Rombouts even de kat de bel aan te binden.
Maar veel belangrijker is de zaak van de sorteercentra. Die heeft Di Rupo de gordijnen ingejaagd. Een fundamenteel probleem van De Post is de communautaire scheeftrekking: te weinig mensen in Vlaanderen, te veel in Wallonië. Dat is een gevolg van een jarenlange PS-politiek om zoveel mogelijk (potentiële) kiezers een zacht jobje aan te bieden. Het is de machtsbasis van de PS in Wallonië: schaamteloos cliëntelisme.
Het herstellen van het communautaire evenwicht kan niet bereikt worden door mensen te verschuiven. Dan maar het werk zelf verschuiven. Dus schaf je sorteercentra af, waardoor werk uit Limburg en Vlaams-Brabant naar Luik en Brussel wordt verplaatst. Op die manier komt er menselijke capaciteit vrij in Vlaanderen en wordt de hangmatpolitiek in Wallonië afgebouwd.
Een gehaaide Di Rupo zag meteen dat zo de kern van zijn machtsbasis aangevallen wordt. En ook de vakbonden hebben de dreiging begrepen. Niet voor niets wordt nu regionaal gestaakt en wordt de lont het eerst in Wallonië aan het vuur gestoken.
De voorstellen van Rombouts zijn dus wel degelijk strategisch goede zetten. Jammer genoeg was de postbaas (weer eens) vergeten dat zijn bedrijf ook personeel telt en dat hij die mensen eerst had moeten inlichten. Een echte Napoleon houdt ook daar rekening mee.
Ten slotte een kleine voetnoot ten dienste van Johan Vande Lanotte en Elio Di Rupo. Misschien kunnen ze bij de evaluatie van Rombouts ook even zijn contract doornemen. Volgens onze bronnen bedraagt Rombouts’ afscheidsspremie meer dan 100 miljoen frank.
Guido Muelenaer
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier