‘Na de brand zijn we van nul herbegonnen’

De West-Vlaamse kmo Barias ontpopte zich in twee decennia tot een specialist in het verpakken van diepvriesvoeding. Ondernemer Chris Mullie ontdekte het gat in de markt als landbouwerzoon op de tractor van zijn vader.

Het bedrijf Barias doet zijn naam alle eer aan. Het is half februari en er waait een gure wind over het bedrijventerrein Ter Biest in Roeselare. Barias is een knipoog naar Boreas, in de Griekse mythologie de god van de noordenwind. “De boreas is een zeer koude wind”, zegt Chris Mullie (45), oprichter en eigenaar van Barias. “Wij werken met zeer koude producten. De noorderwind blaast ook krachtig en gaat snel over het landschap. Ook wij werken snel. We hebben de o in de naam door een a vervangen. Een a is aangenamer. Ik leerde tijdens mijn studies marketing dat merken met een a de consumenten blij maken. Ze blijven ook langer in het geheugen gegrift.”

De kans dat u ooit al van Barias hebt gehoord, is klein. Nochtans liggen de producten van de onderneming wereldwijd in de winkelrekken: van Australië tot New York, 80 procent is export. De onderneming uit Roeselare richt zich op speciaal verpakkingswerk van bekende merken. “Onze focus ligt op diepgevroren producten”, vertelt Chris Mullie, terwijl hij door het diepvriesmagazijn wandelt. De temperatuur bedraagt er -20 graden Celsius. “We hebben drie grote types klanten. Ten eerste de grote diepvriesbedrijven. Dat zijn multinationals zoals Danone, Nestlé, Unilever en McCain. Dan zijn er de uit de kluiten gewassen, mooie familiebedrijven zoals Ardo, Agristo, Crop’s en Claerhout. De derde pijler zijn kmo’s, handelaars en starters. We doen bijvoorbeeld alle verpakkingen en de logistiek van Mealhero, een e-commercebedrijf in Gent dat diepgevroren maaltijden aan huis levert.”

Twaalf productielijnen werken vijf dagen lang het etmaal rond. Tijdens ons bezoek verdwijnen diepgevroren frieten, aangevoerd in grote kartonnen dozen van 900 kilo, in een grote verzamelbak. Ze worden vervolgens in individuele zakken verdeeld. ‘Patatas fritas’ staat op de zakjes, en ‘Made in Belgium’. Het is een bijna volautomatische lijn. Elders worden diepgevroren wafels individueel verpakt in doosjes. Werknemers halen er de wafels uit waarvan stukjes ontbreken. “60 tot 70 procent van onze opdrachten zijn nog manueel verpakte orders. Voedingsbedrijven komen bij Barias omdat ze extra capaciteit nodig hebben. Ze bouwen bijvoorbeeld een volledig nieuwe productielijn. Het verpakkingswerk wordt dan tijdelijk of continu aan ons uitbesteed. We doen ook promotieacties. We kunnen op onze lijnen verschillende klanten en verschillende producten bedienen. Dat maakt ons competitief. De productielijnen worden snel afgesteld op verschillende producten en volumes. Dat is het DNA van ons bedrijf. Daar zijn we vanaf dag één mee opgegroeid.”

Landbouwerszoon

Chris Mullie kreeg zijn fascinatie voor verpakkingen van kindsbeen ingelepeld. “Als landbouwerszoon ging ik mee op het veld om de bloemkolen te rooien. Als kind mocht ik ook mee op de tractor naar de mooie, grote diepvriesbedrijven in de regio. Ik was erdoor gefascineerd. Ze groeiden jaar na jaar, en breidden verder uit. Ik zag daar grote automatische productielijnen voor de diepvriesgroenten. Die rolden sterk geautomatiseerd van de band, in allemaal dezelfde standaardverpakkingen. Ik ging ook mee naar de lokale supermarkt. Ook daar was ik gefascineerd door de verschillende verpakkingen in de rekken. Die lokken de consument. Nieuwe verpakkingen, andere vormen, verschillende smaken, een promotie. Dat stemde niet overeen met die volautomatische productielijnen, want producenten houden niet zo van speciale verpakkingen. Zij willen continu produceren, zonder veel ombouw en wissels. Maar de winkels en de consumenten willen net wél variatie. Dat was de kiem van Barias.”

In 2003 startte Chris Mullie met het bedrijf op de zolderkamer van de ouderlijke boerderij, die vandaag nog naast de onderneming ligt. “De eerste maanden ging ik naar de West-Vlaamse diepvriesbedrijven. Die reageerden wat afwachtend. Het Noord-Franse Bonduelle werd na enkele maanden mijn eerste klant, om diepvriesgroenten te verpakken. Dat was meteen een grote klepper. Vrij snel volgde Unilever. We mochten Magnum-roomijs inpakken, in verschillende smaken en gemengde verpakkingen. Daarna volgden de West-Vlaamse voedingsbedrijven.”

In vlammen

Het bedrijf groeide onophoudelijk. “En dan kwam 3 januari 2009, een zaterdagmorgen. Ik zat thuis met mijn twee kleine kinderen. Mijn broer, Marcellino, belde me. Ons bedrijfsgebouw ging volledig in vlammen op. Ik heb toen veel tranen gelaten. Ons productieapparaat was vernield. De voorraad van onze klanten, het verpakkingsmateriaal, mijn kantoor. Alles was weg. Ook mijn laptop, alle klantenbestanden. Ik was uiteraard verzekerd, maar het was begin 2009, midden in de financiële crisis. Die eerste maanden waren heel onzeker. Door die tegenslag heb ik mijn rug gerecht. Ik ben van nul herbegonnen, opnieuw op de zolderkamer van mijn ouders. Dan leer je dat ondernemen veerkracht tonen is. We kregen ook heel veel steun van klanten. We hebben vlak naast de boerderij een nieuw gebouw gezet in 2010. Sindsdien hebben we om de twee jaar uitgebreid.”

Vandaag heeft Barias heel andere katten te geselen. Ook de kmo uit Roeselare merkt de inflatie. Barias wordt weliswaar niet midscheeps geraakt door de sterk gestegen kartonprijzen, het belangrijkste verpakkingsmateriaal. Het zijn de klanten die de producten betalen. “De aanvoer gaat wel moeizamer”, zegt Mullie. “Een papierfabrikant kan bijvoorbeeld niet tijdig leveren, terwijl de supermarkt die producten wel in de rekken wil. Dat maakt onze planning moeilijker. Ook containers zijn een probleem, zowel het aanbod als de kostprijs. Dat zal nog een jaar een moeilijke uitdaging zijn. We zetten wel in op duurzame energie. Elektriciteit is onze enige energiebron, en we produceren 70 procent zelf via zonnepanelen.”

De schaarste aan werknemers, zeker in een regio met een bijna volledige tewerkstelling, vangt Barias op door een forse sociale mobiliteit. “Mensen kunnen snel doorgroeien. Ze starten als inpakker, maar vrij snel kunnen ze een leidende functie hebben.” De kmo heeft weliswaar relatief weinig vaste werknemers ( zie balanscijfers). Het gros zijn freelancers en uitzendkrachten.