Mulholland Falls

Een knappe fifties-look, een broeierige soundtrack en de norse koppigheid van hoofdacteur Nick Nolte vormen de sfeerelementen van de neo-filmnoir “Mulholland Falls”.

Deze week verschijnt ” Mulholland Falls” op video, een film van de Nieuw-Zeelandse filmmaker Lee Tamahori die nooit in de Belgische bioscopen te zien was.

Lee Tamahori liet voor het eerst van zich spreken met het indrukwekkende ” Once Were Warriors” (1994). “Mulholland Falls” is zijn eerste Amerikaanse productie en staat ver van de intense emoties en de beenharde brutaliteit uit zijn bejubeld debuut. De film doet op verschillende vlakken denken aan Roman Polanski‘s onovertroffen neo-filmnoir klassieker ” Chinatown“. De plot van scenarist Pete Dexter situeert zich eveneens in het Los Angeles van de jaren vijftig en zowel de muziek als het onderwerp roepen reminiscenties op aan ” Chinatown“. Tot hier eindigt weliswaar elke verdere vergelijking. Het eerder rechtlijnig vertelde “Mulholland Falls” mist immers de subtiliteiten en de complexiteit van het geniaal opgebouwde “Chinatown”.

“Mulholland Falls” handelt over de gevreesde Hat Squad, onder leiding van Max Hoover (gepast vertolkt door een uit graniet gebeitelde Nick Nolte). Samen met zijn drie partners Coolidge ( Chazz Palminteri), Hall ( Michael Madsen) en Relyea ( Chris Penn) vormen ze een hechte groep politie-inspecteurs die het recht in eigen handen neemt en er bijvoorbeeld niet voor terugdeinst om een maffiabaas van een klif te kegelen of een pedofiel voorgoed het zwijgen op te leggen. Als het viertal het vermorzelde lijk van Allison Pond ( Jennifer Connelly) vindt, neemt de zoektocht naar haar moordenaar voor Hoover die een verhouding had met Pond een persoonlijke dimensie aan. Hoover kan evenwel niet vermoeden dat zijn huwelijk met Katherine ( Melanie Griffith) in het gedrang zal komen en zijn speuractie clandestiene activiteiten van zowel het FBI als het leger aan het licht zal brengen.

Ondanks de feilloze regie van Lee Tamahori laat “Mulholland Falls” de toeschouwer met een licht ontevreden gevoel achter. Dit is een film waarvan de afzonderlijke delen beter zijn dan het geheel. Grootste oorzaak hiervan is de oppervlakkige uitwerking van de anders wel spectaculaire rolbezetting. Coolidge, Hall en Relyea lopen er voor spek en bonen bij. Gelukkig draagt Nolte probleemloos de film op zijn schouders. “Mulholland Falls” is leuk om naar te kijken. De dialogen en de montage zijn snedig, de opgeroepen tijdsgeest wordt voortreffelijk gereconstrueerd en het verhaal over corruptie en politiek schandaal bezit genoeg stof om de toeschouwer gedurende honderd minuten te boeien.

Piet Goethals

Mulholland Falls Spectaculaire rolbezetting, maar oppervlakkige uitwerking.