Misbruikt de advocatuur het parlement?

Liggen advocaten en fiscalisten aan de basis van het stijgend aantal parlementaire vragen? Carl Bevernage, partner bij Loyens, dient Dirk Van der Maelen (SP.A) van antwoord.

Heel wat parlementsleden maken “een zware deontologische fout” omdat ze zich laten “misbruiken” door advocaten en fiscalisten, meent Dirk Van der Maelen (in De Morgen). Hun zeer gespecialiseerde en gedetailleerde vragen inzake fiscaliteit zijn volgens de SP.A-fractievoorzitter mee de oorzaak van de stijging van het aantal vragen, vorig jaar, met een kwart.

Carl Bevernage, ooit partijbestuurslid van de CVP en stafhouder van Brussel, tilt niet zo zwaar aan de aantijging. De advocaat is momenteel partner bij Loyens, dat een sterke fiscale poot heeft, en was ooit managing partner van het topkantoor Linklaters De Bandt.

TRENDS. Hebt u ooit via via parlementaire vragen laten stellen om meer duidelijkheid te krijgen voor een zaak?

CARL BEVERNAGE (PARTNER BIJ LOYENS). “Neen. En ik heb nooit geweten dat een collega van mijn kantoor dat heeft laten doen. Ik weet niet of dat zo verstandig is, trouwens. Het antwoord van de minister kan immers tegenvallen, en bovendien duurt het soms lang voor een parlementslid respons krijgt. En zelfs als het antwoord van de minister een zaak ondersteunt, kan de administratie achteraf – na verkiezingen, bijvoorbeeld – perfect een ander standpunt innemen. Als wij meer uitleg willen over een bepaalde wet, vragen we dat dus gewoon aan de administratie, die meestal een correct antwoord geeft.”

Toch zou het parlement overstelpt worden met vragen, die worden geschreven in advocatenkantoren, luidt de kritiek.

BEVERNAGE. “Ik betwijfel het. Advocaten vinden wel andere wegen om informatie te vinden. Misschien stellen de parlementariërs wel vragen in verband met de belastingplichtigen, die hen bezoeken tijdens hun zitdagen. Ook inzake sociale zekerheid zijn er parlementsleden die zich duidelijk laten inspireren door de studiediensten van de mutualiteiten en de vakbond.

“Ik zie overigens niet in wat er verkeerd mee zou zijn. Een parlementaire vraag gebeurt in alle openheid, en verduidelijkt een juridische kwestie. Ze geeft ook de administratie meer duidelijkheid in moeilijke dossiers. Dat is nodig, want de wetgeving is soms zeer complex. Zo’n publieke vraag is heel wat transparanter dan gelobby achter de coulissen, zou ik zeggen. Wat is er trouwens verkeerd mee dat de parlementaire werkzaamheden toenemen? Hoe meer parlementaire vragen er worden gesteld, hoe beter voor de democratie, toch?”

In Groot-Brittannië ontstond ooit beroering over de ‘cash for questions’-affaire, omdat Mohamed al-Fayed sommige volksvertegenwoordigers 2000 pond betaalde om vragen te laten stellen die zijn zakenimperium aanbelangden.

BEVERNAGE. “Ik denk niet dat onze ondernemingen daar parlementsleden voor nodig hebben. Stel dat een bedrijf iets wil weten over, bijvoorbeeld, de Elia-heffing. Dan neemt het toch gewoon contact op met de minister. De Belgische regering is immers vrij toegankelijk.”

Is het deontologisch aanvaardbaar dat een advocaat parlementsleden inschakelt om een dossier te ondersteunen?

BEVERNAGE. “Ik zie er geen graten in. Misschien kan er een probleem ontstaan, als hij zo’n gedetailleerd antwoord inschuift in zijn conclusies en er een ereloon voor opstrijkt. Dat is misschien wat grof.”

H.B.