MILIEUPARK GENT

Watco flirt met Indaver.

Vorige vrijdag legde Fabricom, moeder van Watco, de eerste steen van zijn Milieupark Gent. Gedelegeerd bestuurder Marc Devoghele: “In een eerste fase bouwen we een recyclagecentrum voor houtafval. Dat zou 45.000 ton per jaar moeten verwerken, en genereert als eindproducten enerzijds een basisgrondstof voor de spaanplaatproducenten en anderzijds brandstof voor de industrie. Ook komt er een scheidingseenheid voor verpakkings- en elektronicamaterialen zoals gsm’s en toetsenborden. Tijdens die eerste fase zal tussen de 900 miljoen frank à 1 miljard worden geïnvesteerd. We hopen tegen oktober 2001 van start te kunnen gaan.” Later volgen nog een grondsaneringsinstallatie en een demontagelijn voor autowrakken en voor het zogenaamde bruin- en witgoed, zoals tv’s en koelkasten.

Niet niks dus, maar het hart van het oorspronkelijke project komt er niet. In december 1999 weigerde Vlaams minister van Leefmilieu Vera Dua (Agalev) de vergunning voor een verbrandingsoven van 120.000 ton voor bedrijfsafval en slib. Het concept strookte niet met de scheidings- en vergistingsplannen van de paarsgroene regering. Nochtans pleiten veel specialisten voor een ‘geïntegreerd afvalverwerkingscentrum’, waarbij de energie wordt gerecupereerd om andere toepassingen te doen draaien. Insiders vinden het de beste economische en ecologische oplossing.

Watco stond al een heel eind ver in de voorbereidingen van het project. Het had zelfs het semi-overheidsbedrijf Indaver kunnen overhalen om mee te participeren in het Milieupark. In ruil beloofde de Fabricom Groep een jaarlijkse levering van 100.000 ton aan Indavers roosteroven voor niet-gevaarlijk afval in Beveren. Ook had Watco met Aquafin – net als Indaver een dochter van de Vlaamse Milieuholding (VMH) – een langdurig contract voor de verwerking van slib afgesloten. Maar dat gaat dus allemaal niet door: de overheid lag dwars.

Er is dus een duidelijke toenadering merkbaar tussen Watco en Indaver, terwijl het in het verleden felle tegenstanders waren. Heimelijk droomt Devoghele ervan om de Vlaamse Milieuholding op termijn helemaal in te palmen. Na de privatisering van de Gimv is blijkbaar dit semi-overheidsbedrijf aan de beurt. Het is echter hoogst onwaarschijnlijk dat de Europese Commissie dat toestaat.

Bij de fusie in 1997 van Suez en Lyonnaise des Eaux had toenmalig Europees commissaris voor het Concurrentiebeleid Karel Van Miert het nieuwe koppel verplicht om afvaldochter Sita België te verkopen. Samen met zijn andere Belgische afvalverwerkers, EdS en Watco, zou het immers een té dominante positie in ons land krijgen. Een vergelijkbaar scenario kan zich ook nu voordoen.

Watco en Indaver zitten al samen in de gemengde afvalintercommunales IVIO (Izegem) en Ivago (Gent). Vorige maand richtten ze zelfs een joint venture op ( WIPS) om samen de gemeenten te bewerken. Maar dat roept onmiddellijk vragen op rond concurrentievervalsing. Als beide groepen – waarvan één nog altijd in handen is van de regionale overheid – als één blok opereren, waar is dan nog de vrije keuze voor de lokale besturen? Daarom verzet Interafval, de belangenvereniging van de gemeenten, zich fel tegen de concessie van openbare diensten. Volgens de organisatie leidt dit op lange termijn tot een vervaging van het subsidiariteitsprincipe.

Eric Pompen