MIJNHEER GOEDDOEL EN MIJNHEER KWAADHART

IJsverkopers hebben hun smaak van de week, hamburgertenten hebben hun worst van de week, ngo’s hebben hun stouterik van de week. Het publiek wordt blind en doof voor het betweterige gekakel. Tegen dit tempo is er in 2006 elke werkdag wel een andere ngo die zijn melodietje over de vuile ondernemers zingt.

Reacties: frans.crols@trends.be

Consumentenminister Freya Van den Bossche (SP.A) krijgt een mooie voorzet van Netwerk Vlaanderen. Waarom zou de engel der wrake van de consumenten haar lievelingen niet oproepen om de pompstations van Total voorbij te rijden? Total is een van die smerige bedrijven die Netwerk Vlaanderen in zijn vizier heeft. Het oliebedrijf flirt met Birma. Deze ongeluksstaat schendt de mensenrechten. Netwerk Vlaanderen meent dat banken die aandelen Total kopen de Fransen uit hun portefeuille moeten bannen.

De ngo maakt het zich gemakkelijk. Waarom stoppen met de banken? Verplicht Van den Bossche dat zij de openbare diensten verbiedt om te tanken bij Total: geen camionette van Financiën meer die daar stopt, noch een dienstwagen van haar kabinet. Netwerk Vlaanderen dwingt de wereld in twee kampen: de ngo’s staan in het kamp van Mijnheer Goeddoel, de ondernemingen in het kamp van Mijnheer Kwaadhart. Mijnheer Goeddoel bezoekt de Triodos Bank, Mijnheer Kwaadhart bankiert bij KBC. Dat is politiek manicheïsme.

Ondernemers op de drietand. Flinker van Netwerk Vlaanderen zou zijn om de regeringen voor hun verantwoordelijkheid te plaatsen. Zij moeten beslissen wat er dient te gebeuren met Birma, China, Cuba, Noord-Korea, Iran en niet een bedrijf.

Uiteraard is het simpeler voor deze haters van de markt om elke week een ondernemer op hun drietand te spietsen. Dat bespeelt de onbestemde onlust van het publiek. En radio en televisie, met hun obesitas aan rode en groene journalisten, staan welwillend klaar om van in de vroege uren de communiqués van Netwerk Vlaanderen en vrienden te verspreiden.

Geld deponeren bij KBC, Axa en Fortis is fout, want zij beleggen in de verkeerde bedrijven en landen; geld beleggen in Barco is fout, want het bedrijf heeft technologie die civiel én militair kan worden gebruikt; beleggen in Umicore is fout, want het bedrijf koopt coltan van de verkeerde Afrikanen; beleggen in Recticel is fout, want het bedrijf werkt met chemie die, oeioeioei, wel eens slechte punten zou kunnen krijgen van Reach, het Europese plan om de scheikunde properder te maken dan een verse kinderluier; beleggen in Euronav is fout, want de rederij vervoert staal naar de grootste schurkenstaat, China, waar strafkampen, folteringen en standrechtelijke executies routine zijn; beleggen in Roularta Media Group is fout, want daar werken journalisten die de ideologisering van de campagnes voor duurzaam ondernemen met een korrel zout nemen.

Alle aandelen zijn besmet en de herintroductie van de VVB’s, de Vereinigungen VolkseigenerBetriebe op zijn DDR’s, is beter. Duurzaam ondernemen is een alibi om elke week een stouterik te beschuldigen. Die stouterik is nooit de Verenigde Naties en zijn kaduke beleid. Het is nooit een regering die te laf is om China te boycotten en er zoete broodjes wil bakken. Het is nooit ABVV-Metaal dat, om zijn vijftigplussers te plezieren, de tewerkstelling van tienduizenden jonge mensen bedreigt.

Viva Neanderthal! Netwerk Vlaanderen doet aan politicide – de club en corsorten vermoorden de politiek, het compromis, het pragmatisme. De antiglobalisten – en Netwerk Vlaanderen leeft in die hoek – hebben één blinde vlek: de economie. Het respect voor het kapitaal, een revolutionaire kracht, dat Marx had, wordt daar verketterd. Op de webstek van Netwerk Vlaanderen staat als motto ‘Geld kan de samenleving ernstige schade toebrengen’.

Deze domineepraat is duidelijk. Netwerk Vlaanderen bepleit een wereld met kralen en botjes als geld (viva Neanderthal!) en bevolkt door honderd procent biomuesli-eters, Groen!-stemmers, syndicalisten, aan handen en voeten geknevelde ondernemers, schone wagens die twintig per uur rijden, collectieve crèches om pa en ma als zichzelf verwezenlijkende tweeverdieners van hun opvoedingslast te verlossen.

Het debat anno 2005 over duurzaam ondernemen drijft op hete lucht. Bedrijven hebben een vrijdom van de samenleving om te ondernemen. Die franchise kan rare vormen aannemen. Een bekend geval is ICI, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog altruïstisch meewerkte aan de Britse kernbom. De gezondste ondernemingen weten al eeuwen dat zij verantwoordelijke burgers moeten zijn van hun gemeenschap. Dat zijn ze in 95 % van de gevallen.

Netwerk Vlaanderen en confraters zijn kinderen van de welvaartsmaatschappij. Als die welvaartsmaatschappij nog erger bedreigd wordt, door maatschappelijke en economische luiheid, en daar is Europa in hoge dosis ziek van, verdwijnen deze luizen in de pels. Zij zijn een rijkdomskwaal.

Is dit een karikatuur maken van Netwerk Vlaanderen? Ja, maar geen ergere karikatuur dan de karikatuur die dergelijke clubs maken van de Belgische banken.

Frans Crols