Mighty Aphrodite

Tegen de achtergrond van een neurotisch Manhattan en de Griekse oudheid werpt Woody Allen zich in zijn zevenentwintigste film op als een familiemoralist.

Er is niets nieuws onder de zon met de laatste film van scenarioschrijver, regisseur en acteur Woody Allen. Allens indrukwekkende oeuvre is evenwel steeds wisselvallig geweest, gaande van enkele meesterwerken zoals “Annie Hall”, “Manhattan”, “Hannah and her Sisters” en “Bullets over Broadway” tot kleine komedies ( “Purple Rose of Caïro”, “Radio Days”) of zijn cinefiele odes aan andere cineasten : Fellini in ” Zelig”, Bergman in “Interiors” of het Duits expressionisme in “Shadows and Fog”. Hoe je het draait of keert, Woody Allen is en blijft een boeiend cineast. Met “Mighty Aphrodite” keert hij terug naar de sfeer van zijn eerste komedies en zijn eeuwige beslommeringen over vrouwen en relaties. Hij probeert zijn problematiek universeel en tijdloos te maken door zijn film te laten beginnen in het amfitheater van Taormina, waar een Grieks koor de antieken en het verwarde liefdesleven van enkele Manhattan-inwoners becommentarieert. Het Griekse koor is het geweten van Lenny, een sportjournalist (vertolkt door Woody Allen), die hem te pas en te onpas van raad of materiaal (zoals een balpen) voorziet. Via het Griekse koor en de Griekse godin van de liefde Aphrodite transformeert Allen zijn lichtvoetige familietragedie tot een probleemstelling voor iedereen en voor alle tijden.

Een nieuw Allen-element in deze licht moraliserende komedie is de rol van het kind. Lenny en zijn vrouw Amanda ( Helena Bonham Carter), die een succesvolle kunsthandel runt en haar eigen galerie ambieert, zijn het gewone, New Yorkse, hardwerkende koppel, dat door ambities en egoïsme van elkaar vervreemd geraakt. Amanda uit de wens een kind te willen. Omdat ze geen tijd heeft om daar een jaar mee rond te lopen, wil ze een adoptie. Terwijl Amanda druk bezig is met haar galerie en overspel met haar financier Jerry Bender ( Peter Weller) overweegt, zoekt Lenny naar de moeder van zijn getalenteerde zoon Max. Groot is zijn verrassing als hij ontdekt dat de moeder, Linda ( Mira Sorvino), tot geen enkele intelligentsia blijkt te behoren, maar aan de kost komt als prostituee en actrice in pornofilms. Vanaf dit moment wordt Allen heel opvoedend. Hij stelt alles in het werk om Linda uit de prostitutie te halen en haar een “normaal” leven aan te meten als haarkapster.

In tegenstelling tot zijn vorige producties brengt Allen ditmaal geen visuele innovaties. Alles speelt zich hoofdzakelijk binnenshuis af, weliswaar schitterend uitgelicht door fotograaf Carlo Di Palma, sinds jaren een vast lid van de Allen-clan. Woody Allen zelf loopt weer rond als de mijmerende en klagende neuroot van weleer. Zelfs enkele burleske scènes doen denken aan zijn periode van voor “Annie Hall”. Met “Mighty Aphrodite” brengt Allen pretentieloos entertainment over de strijd en beslommeringen van de man-vrouw-relatie.

PIET GOETHALS

Mighty Aphrodite Pretentieloos entertainment.