Het minste wat je mag zeggen, is dat Nicolas Colsaerts een atypische en onvoorspelbare speler is. In het begin van het seizoen presteerde hij zo grillig, dat het bij de afslag van de Open de France nog lang niet zeker was dat hij in 2020 zou mogen deelnemen aan de European Tour. Maar deze keer speelde hij op een heel hoog niveau en won hij het toernooi. “Met mij is alles mogelijk, ” lachte de Brusselaar toen hij de derde trofee in zijn carrière in ontvangst mocht nemen.
Het neemt niet weg dat de 36-jarige Colsaerts, die op zijn achttiende overstapte naar de professionals, al een veel mooier palmares had kunnen hebben. Maar op de een of andere manier leek het altijd alsof hij speelplezier belangrijker vond dan winnen. De Brusselaar is een epicurist in de nobele zin van het woord. Vroeg opstaan om eindeloze uren op de practice te slijten, was nooit zijn ding. Daartegenover staat dat Colsaerts een natuurtalent is. Zodra hij een club in de hand krijgt, wordt hij een artiest die de mooiste slagen op de baan kan toveren, áls hij maar zijn dagje heeft. Zo zette hij in 2011 een verbluffende prestatie neer op de Chinese Open en werd hij in 2012 wereldkampioen Match Play op het parcours van Finca Cortesin. En dan is er natuurlijk zijn historische overwinning tegen Tiger Woods tijdens de memorabele Ryder Cup van 2012. “Maar wie is die kerel eigenlijk?” vroeg Woods zich af na afloop van die partij.
Als hij een slechte dag heeft, kan Colsaerts gruwelijk slechte slagen opvoeren, een heel nonchalante indruk maken en strategisch blunderen. Zo zit de Brusselaar in elkaar: de ene dag geniaal, de andere dag gewoonweg zwak. Maar uiteindelijk zorgt zijn natuurtalent er altijd weer voor dat hij opveert. Alsof hij op zijn sterkst is als hij met zijn rug tegen de muur staat, zoals in 2008, toen hij sportief en mentaal in een serieuze dip zat. Colsaerts trok toen naar Australië om te herbronnen en keerde sterker terug. Of zoals vorig weekend, toen hij uit het niets opstond om op het mythische parcours van de Albatros du Golf National de Franse Open te winnen.
Ook deze keer stond onze landgenoot onder hoge druk, want om zijn plaats bij de elite te behouden moest hij absoluut in de top twintig finishen. Uiteindelijk deed hij nog veel beter. “Toen ik mijn bal op de vijftiende hole in het water sloeg, zag het er niet goed uit. Toch bleef ik er ook toen in geloven”, zei Colsaerts achteraf.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier