Een tweede lockdown dus. Een middeleeuwse maatregel in de eeuw van data, technologisch vernuft en eindeloze communicatie. Google kent de kleur van mijn sokken, maar tegen een pandemie rest ons maar één ding: alles dicht en bidden maar.
Premier Alexander De Croo wilde dit niet, zei hij begin oktober. Toen leek de implosie nog te vermijden. “We hebben het al eens gedaan. We kunnen het”, schreef ik. Nadien gingen de cijfers pijlsnel achteruit en namen de alarmkreten toe. Luik was het nieuwe Bergamo. België werd wereldkampioen vastgestelde besmettingen. De records van maart en april gingen eraan. Onze gezondheidszorg staat op springen. We weten nog altijd niet of onze dokters en verpleegkundigen overeind zullen blijven.
Waarom zijn we opnieuw in snelheid genomen? We misten data en we weigerden de data die we hadden correct te interpreteren. Het eerste is een operationeel, het tweede een politiek probleem. Maar allebei wijzen ze in één richting: de rampzalige regering-Wilmès. Die blijft op begrip rekenen, omdat ze tijdens die cruciale weken in september aan haar laatste adem toe was. Nochtans regeerde ze met volheid van bevoegdheden en met een parlementaire meerderheid. Willen we een derde golf aankunnen, dan moeten we de waarheid onder ogen zien. Operationeel en politiek moet het helemaal anders.
Het operationele gaat over data verzamelen, de bron van besmettingen opsporen, massaal testen, regels doen naleven en quarantaines handhaven. Wat kregen we? Contacttracers, die eerst met veel te weinig waren en nadien niet in staat bleken betrouwbare data te verzamelen. Vakantiegangers die uit een risicozone kwamen en een formulier moesten invullen waar niks mee gebeurde. Over de data die de horeca moest verzamelen, zwijgen we maar. Daar zijn die mensen misschien nog het meest razend om. De testcapaciteit werd onvoldoende opgeschroefd. In vrij accurate sneltesten geloofden de Duitsers wel en wij niet. Een corona-app kregen we na veel discussie, zoals altijd in dit land. Maar toen crashten de labo’s en kon je niet meer worden getest na een risicocontact. Hier lezen ongetwijfeld veel projectmanagers mee. Zouden zij nog een baan hebben na zo’n parcours?
Voor de lankmoedige houding van al wie tot eind september aan de knoppen zat, bestaan geen excuses
Het politieke gaat over wat je precies beslist en hoe je daarover communiceert. Daarvoor omringen politici zich met experts. Terecht: die hebben de kennis, politici de macht. Maar dan moet je wel de juiste mensen op de juiste plaats zetten én ze daar houden. Zelfs onder druk van lobbyisten. Elke leidinggevende in elk bedrijf weet dat je maar zo goed bent als de mensen die je omringen. Het adviesorgaan Celeval kreeg een andere samenstelling omdat de adviezen blijkbaar niet in de smaak vielen. Wetenschappers werden geïsoleerd of opzijgeschoven, misschien omdat men die ‘dramaqueens’ niet meer kon luchten. Signalen uit de zorgsector werden hoogmoedig genegeerd. Bestaat daar een term voor? Schuldig verzuim? Malgoverno? Nongoverno?
Het kan best zijn dat decompressie ook in de politiek bestaat. “Oef, we hebben de eerste golf overleefd.” Bovendien is het moeilijk mentaal scherp te blijven, als je aan je laatste weken bezig bent of – in het geval van Maggie De Block – aangeschoten wild bent. De Block is te zwaar aangepakt voor de vernietigde mondmaskers. Het was een blunder, maar het gebeurde in onverdachte tijden. Voor de lankmoedige houding van al wie tot eind september aan de knoppen zat, bestaan geen excuses. De meeste politici worden graag minister. Maar minister ben je in goede en in kwade dagen.
Elf miljoen Belgen delen in de brokken. Velen verliezen omzet, inkomen, hun zaak of hun baan. Misschien verliezen ze de moed om door te gaan. In het ergste geval verliezen ze hun gezondheid of verliezen ze mensen die ze graag zien. Misschien verliezen ze zelfs hun eigen leven. Middeleeuws.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier