‘Waarom moet een hele samenleving zich aanpassen aan de keuze van een minderheid?’

‘Wanneer wordt rekening houden met een minderheidsgroep zo dwingend dat het naar een dictatuur begint te neigen?’, vraagt Daniëlle Vanwesenbeeck, general manager van Mastermail, zich af.

In de loop van de jaren is er een trend in onze maatschappij geslopen die me een ongemakkelijk gevoel geeft. Allerlei minderheden slagen erin hun eisen door te drukken in het beleid. Aanvankelijk gebeurde dat met de beste bedoelingen, maar sinds kort helt de balans over in de verkeerde richting. Wanneer wordt rekening houden met een minderheidsgroep zo dwingend dat het naar een dictatuur begint te neigen? Moeilijke vraag.

Uiteraard moeten we rekening houden met de wensen en bezorgdheden van iedereen in onze samenleving. Uiteraard hebben sommige groepen van mensen recht van spreken omdat ze soms te weinig worden gehoord. Maar vanaf welk punt moet een meerderheid zich aanpassen, opdat een minderheid zich finaal gehoord voelt? Dat vraag ik me de jongste jaren wel meer af. Recentelijk zag ik weer twee situaties waarin die vraag prangender wordt.

De federale regering werkt aan een wetsontwerp waarin staat dat de gendercode niet meer op een identiteitsbewijs hoeft te staan. Geslachtsregistratie behoort dan niet langer tot de publiek toegankelijke informatie. Dat lijkt me om tegemoet te komen aan diegenen die worstelen met hun identiteit. Zonder ervaringsdeskundige te zijn durf ik te zeggen dat ik begrip kan opbrengen voor mensen met die problematiek. Gender is inderdaad niet binair. De vraag is echter of ikzelf daarvoor ook consequenties moet dragen. Er zijn mensen die duidelijk weten tot welke gender ze behoren, en daar misschien zelfs trots op zijn. Misschien is het dus een betere optie iedereen de vrije keuze te laten in plaats van alleen maar naar de behoefte van die kleine groep te handelen.

Een ander – en veel duidelijker – voorbeeld zijn de antivaxers. Er is in ons land een hele groep verantwoordelijke mensen – ja, ik ben tendentieus – die zich houdt aan de regels, die zich heeft laten vaccineren. Ze deden dat voor zichzelf, maar ook omdat ze zich verantwoordelijk voelen voor de samenleving. De andere, kleine groep denkt daar anders over. Het lijkt een moeilijke discussie, maar dat is het niet. Kinderen worden in groten getale gevaccineerd tegen allerlei ziektes, waarvan er heel wat onder controle en niet meer bedreigend zijn. Geen kat die daarvoor op straat komt. Voor corona blijkt dat wel een probleem te zijn. Akkoord, het protest gaat niet enkel over het vaccineren, het gaat ook over het coronabeleid tout court. Maar omdat deze mensen zich niet laten vaccineren, komen de ziekenhuizen onder grote druk te staan, waardoor er opnieuw strengere maatregelen worden ingevoerd. Een hele samenleving moet zich aanpassen aan de keuze van een minderheid.

Ik denk dat het welletjes is geweest. Ik denk niet dat mensen die recht hebben op zorg – waar we trouwens allemaal voor betalen – het slachtoffer moeten worden van uitgestelde zorg. Ze hebben hun hele leven een deel van hun loon afgedragen om indien nodig een beroep te kunnen doen op ons zorgsysteem. Het is dan ook niet correct dat sommigen die zorg niet krijgen doordat de ziekenhuizen vol liggen. Die mensen dragen de negatieve gevolgen van de keuze van een kleine groep. Dat hoort niet.

Maar wat met het aspect ‘vrijheid’, dat ik persoonlijk heel belangrijk vind? Ja, je mag de vrijheid hebben om je niet te laten vaccineren. Maar vrijheid stopt als die de vrijheid van anderen in het gedrang brengt. Die grens is nu toch wel bereikt. En dus mag de discussie van de verplichte vaccinatie op de tafel worden gelegd.

Ik ben niet meer bereid daarover compromissen te sluiten. Iedereen heeft recht op zorg, ook zij die gevaccineerd zijn en andere zorg nodig hebben. In deze mag dus gerust een einde worden gesteld aan de dictatuur van de minderheid. Iedereen gelijk voor de wet. Dat geldt voor iedereen, ook voor de minderheid.