Luxueuze smaken

Of ik olijfolie of boter wil bij mijn brood? Altijd een moeilijke vraag. Ik aarzel, ik ben verzot op beide, maar het gezond verstand duwt me richting het eerste. De ober knipoogt en zegt: “Zal ik anders gewoon allebei doen?” Zo herken je een man met hospitality-ervaring. Daarvan heeft Jonathan De Koninck er bijna twintig jaar op zijn palmares staan. Door het horizontale raam van de keuken zie ik zijn broer, chef en eigenaar, Dimitri De Koninck. Ze leerden het van geen vreemden: hun ouders runden het sterrenrestaurant La Luna in Antwerpen. En nu is er Nebo, Kroatisch voor ‘hemel’ en tegelijk een subtiele verwijzing naar hun vroegere bakermat.

Nieuwer kan een restaurant amper zijn. Het opende vlak na de lockdown in een splinternieuw gebouw op het Antwerpse Nieuw Zuid, een gloednieuwe wijk op enkele passen van de Schelde. Los van een paar kunstgaleries en een enkele ontbijtbar is hier nog niet veel op til.

Mochten de luxueuze setting van marmer, een fenomenale wijnkoelkast, koperen koepels aan het plafond die het gevoel geven onder een sterrenhemel te zitten en comfortabele stoelen u nog doen twijfelen, dan doet het menu dat zeker niet. Hier wordt hoog ingezet. Van amuse (ga zeker voor het kroketje van hervekaas) tot gourmandise, alles is perfect uitgekiend. Hier kies je à la carte ¬ niet vanzelfsprekend op dit niveau. Ik laat enkele Japans geïnspireerde voorgerechten zoals tonijn yakiniku (Japanse grill) en ceviche van hamachi aan me voorbijgaan en word verleid door prachtig geschikte stukjes lauwe oosterscheldepaling die heerlijk contrasteren met de warme smeuïge puree van aardappel met knapperige stukjes jonge prei.

Alleen het hoofdgerecht houdt geen steek. De suggestie van duif met portosaus is te zwaar en te vermoeiend. Dit klopt niet met de rest van mijn ervaring, dus beslis ik enkele dagen later terug te keren voor een ander hoofdgerecht: wilde tarbot. Opnieuw een luxueus product dat De Koninck serveert met een klassieke beurre blanc, opgewerkt met een frisse olie van bieslook, geroosterde en rauwe stukjes bloemkool en een zalige puree met – extra punten – karnemelk. De kruiding is ronduit af. Lekker zout met dat ene subtiele zuurtje, terwijl het geheel smelt en knapperig tegelijk rondwalst in je mond. Een hoofdgerecht dat me opnieuw wakker schudt.