Love & peace T-shirt & jeans

Van de studenten in maopakjes over de vrouwen in jeansbroek tot de homo’s in hun ‘marcelletje’: ook op stijlgebied zorgde mei 68 voor een revolutie. En blijft nog altijd een inspiratiebron voor onze garderobe.

Het was een schokgolf die tot op vandaag doorzindert. “Toen de jaren zestig hun intrede deden,” zo schrijft modehistoricus Bruno du Roselle, “liet niets vermoeden dat ze zouden uitgroeien tot een periode van totale beroering zoals de geschiedenis van de mode er waarschijnlijk nooit een andere heeft gekend.”

Deze lente voert de veertigste verjaardag van mei 68 in zijn kielzog een myriade van bloemetjesjurken en psychedelisch bedrukt textiel mee. Hét moment om even terug te blikken op een revolutie van zowel maatschappij als stijl.

Kleding met een boodschap

In een decennium waarin alles om politiek draaide, had de kledij een sloganwaarde. De feministen verbrandden hun beha’s, de homo’s vierden, gekleed in een ‘marcelletje’, hun coming-out in de straten van San Francisco, gauchistische studenten trokken maopakjes aan en droegen een werkmanspetje ten teken van solidariteit met het proletariaat. Op jeans werden anarchistische symbolen gekrabbeld en in de stad werd militaire kledij verdraaid in een geest van pacifisme.

En die geest vinden we dit seizoen opnieuw terug: van de katoenen parka’s met camouflageopdruk van Isabel Marant tot de zijden gevechtspakken bij Sportmax. En ook hét icoon van de jaren zeventig, de kaffiya van de Palestijnse strijders, maakt een comeback, maar dan geborduurd met lurexgaren (Liwan).

Zelfs de juweliers dragen de verwezenlijkingen van mei 68 hoog in het vaandel. Pomellato creëerde hangers gegraveerd met ‘J’aime la liberté’. Dinh Van – wiens reclamecampagne een manifestante voorstelt met opgeheven, gebalde vuist – pakt opnieuw uit met zijn Pavémodel dat als hanger of als ring kan worden gedragen.

Kosmische droom van de hippies

De vredelievende flowerpowergeneratie wou in harmonie leven met de natuur en de wereld, net zoals de margriet, een eenvoudige wilde bloem die uitgroeide tot haar symbool. Ze werd op gezichten geschilderd en sierde de VW-combi’s die op zoek gingen naar een nieuwe vorm van spiritualiteit in Goa, temidden zwemen van opium en cannabis. Die openheid naar de wereld uitte zich in een garderobe die putte uit allerlei volksculturen en al spoedig werd overgenomen door grote ontwerpers als Missoni of Kenzo. Of door Laura Ashley, wier fleurige jurken de nostalgie kristalliseren van een decennium dat de retro zou uitvinden.

Veertig jaar later veroveren de bloemen opnieuw de modecollecties in een Liberty- of patchworkversie (respectievelijk van Roberto Cavalli en D&G), maar strijken ook vlinders neer in het haar, waar ze in een soort van cape-effect met de vleugels lijken te fladderen (Sonia Rykiel). We trekken ook opnieuw de baan op naar India (Hermès) en Mexico (Kenzo) of naar het Marrakech van Talitha Getty. En ook de droom van een betoverende natuur waarin allerlei culturen vreedzaam samenleven, is weer helemaal terug.

Jonge en betaalbare mode

“Ik werkte toentertijd als beginnend moderedactrice bij Elle”, zegt ontwerpster Agnès b. In januari 1968 liepen alle vrouwen bij het magazine rond in strikte jurken, in juni droegen ze jeans en basketbalschoenen zoals de studenten”, her- innert ze zich, ietwat geamuseerd. De straat dicteert de wet en de mode. De jongeren hadden de macht gegrepen en wilden de ‘oude wereld’ veranderen. De oude wereld? Dat was de haute couture, die in een crisis zonder voorgaande werd gedompeld: in 1968 sloot Balenciaga zijn maison, drie jaar later overleed Coco Chanel. Het uur van de prêt-à-porter had geslagen. Daniel Hechter, Jean Bousquet (Cacharel), Emmanuelle Khanh, Gaby Aghion (Chloé) verpersoonlijkten de breuk met het establishment van de haute couture. Hetzelfde gold voor namen als Christian Bailly (die defilés organiseerde in restaurants) of Sonia Rykiel (en haar pulls met omgekeerde naden).

Bevrijding van het lijf

De kleding groeide in de jaren zestig uit tot de woordvoerder van de drang naar vrijheid. Een drang die samenviel met de opkomst van de pil (1967) en van de vrouw op de arbeidsmarkt. “De prêt-à-porter hielp de vrouwen aanzienlijk om zich uit te drukken. Dankzij de ruime jurken en de pantalons konden ze voor het eerst bewegen en dansen. Ze ontdekten het plezier van het plezier”, vertelt Nelly Rodi, voorzitter van het gelijknamige stijlbureau.

Eerst was er de schokgolf van de minirok, die in 1965 werd uitgevonden door de Engelse Mary Quant, en de panty’s van Dim, gelanceerd in 1968. En dan kwam natuurlijk de broek, die de geesten zou bevrijden door de benen te bedekken. In een tijdperk waarin de vrije liefde een militante daad was, speelde het triomferende lichaam verstoppertje met de kleding. Yves Saint Laurent ontblootte de borsten met een blouse in mousseline.

En het is die transparante erotiek, helemaal in de stijl van David Hamilton, die veertig jaar later opnieuw opduikt in de witte kleedjes bezaaid met haakwerk van Stella McCartney en de lange djellaba’s van Haider Hackerman.

Verwarring der seksen

Jongens met lang haar, of meisjes met een broek: de uniseks weerspiegelde een egalitair tijdperk waarin de aloude definitie van mannelijk en vrouwelijk op de helling werd gezet en een nieuw soort erotiek ontstond die stoelde op dubbel- slachtigheid. Als apostel van een stijl die hij ‘Il’ doopte, verleende Yves Saint Laurent de pantalon zijn adelpapieren. Daarna volgden de smoking en het safari- jasje. “Rond 1963 vroegen de meisjes van het Janson-de-Saillylyceum in Parijs om broeken met een gulp zoals de jongens, terwijl de damesmodellen in die tijd nog zedig aan de zijkant gesloten werden”, vertelt de Franse couturier Jean Bouquin.

Het dient gezegd dat het uiterlijk van de meisjes tegen die tijd aanzienlijk veranderd was en ze meer weg begonnen te hebben van fijne poppetjes à la Jane Birkin dan van mandolines. Hetzelfde voor de graatmagere jongens zoals Mick Jagger en David Bowie, aan wie de designer Jacques Esterel in de jaren zeventig trouwens een complete collectie jurken wijdde. De tweeslachtige stijl was geboren. Het T-shirt en vooral de jeans groeiden uit tot de emblemen van de generatie-68, met een succes dat nooit geluwd is. (T)

COPYRIGHT: L’EXPRESS STYLE

Door Charlotte Brunel